Groep drie

Afgelopen maandag was het zover: Vera’s start in groep drie. Na ruim tweeënhalf jaar in de veilige, vertrouwde kleuterklas (met bijbehorende veilige, vertrouwde kleuterjuffen) was het nu tijd voor de volgende stap. Een hele grote stap, in Vera’s ogen. Doodeng vond ze het. Vera had namelijk het gevoel dat ze al moest kunnen lezen, schrijven én rekenen zodra ze de eerste stap over de drempel van het door haar zo gevreesde nieuwe klaslokaal zou zetten. En dat gaat natuurlijk niet, zeker niet voor een leerling die deze vakken eigenlijk best nog heel ingewikkeld vindt.

Mijn uitleg ging haar ene oor in en het andere net zo hard weer uit. Ik vertelde haar tig keer dat ze juist naar groep drie gaat om al deze dingen te leren, dat ze dit dus niet allemaal al hoeft te kennen en te kunnen, dat alle kinderen naar school gaan om dingen te leren en dat de één nu eenmaal wat sneller is dan de ander. Dat dit helemaal niet erg is. En dat ze het natuurlijk best heel spannend mag vinden, want dat is het ook. Maar ondanks mijn talloze pogingen tot geruststelling, bleef Vera zich de hele zomer lang druk maken over de aanstaande overstap.

Ze zag er vreselijk tegenop en telde de dagen keer op keer af, met een vertrokken gezicht waar de spanning vanaf straalde. Ze was vaak stuurs en prikkelbaar maar vooral heel erg bang. En dat allemaal omdat ze alles goed wil doen. Dit gaat bij Vera veel verder dan een flinke faalangst. In haar geval betekent foutjes maken namelijk dat ze afgewezen zal gaan worden. Zij voelt zich als persoon de mindere als ze in haar handelen iets niet perfect doet. Niet haar werkje, maar haar zelfbeeld loopt de krassen op, als met rode pen fouten worden doorgekruist door een leerkracht. Ze is dan stom, dom en wat vooral erg is: de juf vindt haar vast niet meer lief. Nooit meer.

En dus deed Vera wat ze altijd doet: zich alvast proberen in te dekken. Ze maakte een prachtige tekening voor haar nieuwe juf. Met alvast alle letters erop geschreven die ze al kent. En in zichzelf herhaalde ze talloze keren haar nieuwe mantra, wat ze in de kleuterklas had geleerd: “van proberen kun je leren, en foutjes maken mag”. Dat gaf dan eventjes wat rust, totdat de spanning toch weer oplaaide en genadeloos de overhand nam. Want tussen zeggen en geloven zit een wereld van verschil. Foutjes maken mag, maar is doodeng als de wereld te onveilig voelt.

 

 

P.S. Inmiddels zijn we een aantal dagen verder. De kop is eraf, de start is gemaakt. Uiteindelijk was ikzelf misschien zelfs nog nerveuzer dan Vera voor de eerste schooldag. Haar commentaar na de eerste dag in groep drie: “Ik heb een topdag gehad!”. Pfff, ik kan dus weer opgelucht ademhalen. Ze komt er vast wel.