Twaalf jaar

 “Hierna word ik zeven, en dan acht, dan negen, dan tien, dan elf en dan… twaalf!” Sinds haar zesde jaar deed Vera vrijwel dagelijks haar uiterste best mij zo hoog mogelijk op de kast te jagen door te benadrukken hoe ontiegelijk snel de tijd voorbij vliegt. “Twaalf jaar is echt heel groot hoor mama, dan mag ik lekker laat naar bed en ga ik zelf naar school toe fietsen.” Reikhalzend keek Vera jarenlang uit naar deze magische mijlpaal, geen idee hebbend dat haar twaalfde verjaardag een dag was waar ik juist enorm tegenop zag.

Vanaf haar twaalfde zou immers alles anders worden. Althans, dat was de stellige overtuiging van Vera’s biologische ouders. “Ze is dan oud genoeg om zelf te zeggen wat ze wil. Ze wil ons vast vaker zien, of bij ons logeren. Misschien komt ze zelfs weer bij ons wonen! Op haar twaalfde gaan we dus weer naar de rechtbank toe en dan zal de rechter zéker iets anders beslissen dan nu.” Natuurlijk wist ik dat deze redenering niet helemaal klopte. Uiteraard begreep ik dat dit vooral de hoop van haar ouders was en dat een rechter écht zou kijken naar wat voor Vera het beste zou zijn. Ook snapte ik héél goed dat zij als ouders er álles voor over hadden hun dochter zo vaak mogelijk te zien. Maar toch; alleen al de gedachte aan opnieuw een rechtszaak, wederom op gespannen voet tegenover elkaar staan tijdens een zitting en weer een heleboel onrust voor Vera maakte me misselijk.

“Zo hé, dat zijn wel heel veel kaarsjes!” Met grote ogen en een enorme glimlach bewondert Vera de kwarktaart die mijn man voor haar heeft gemaakt. “Ja lieverd,” zeg ik glunderend, “nu ben je dan eindelijk echt twaalf. Wat word je toch groot.” “Ja echt hè,” beaamt Vera’s vader, “wat gaat het toch vlug.” “Inderdaad,” knikt haar moeder instemmend. Vanmiddag vieren we samen Vera’s verjaardag. Van tevoren gingen er talloze berichtjes heen en weer: wie zorgde voor de taart en de slingers? Welk cadeautje zou Vera het allerliefste willen krijgen? En had ze nu maat 152 of toch al 164?

“Dat was echt vet gezellig.” Tevreden doet Vera twee uur later de voordeur achter haar ouders dicht. “Ik ben heel blij met mijn nieuwe skeelers en ook die handtas vind ik super mooi.” Mijn gsm trilt. Het is een appje van Vera’s vader: “bedankt voor de lekkere taart en de leuke middag! Fijn om te zien dat Vera zo goed in haar vel zit, jullie doen het hartstikke goed als haar pleegouders.” Een brok in mijn keel. Zou het dan toch, na twaalf ingewikkelde jaren, écht allemaal anders worden nu?