Adoptief ingesteld?

“Het zal wel een heel bijzonder moment zijn, als dat helemaal rond is”. Onze pleegzorgwerker is op bezoek en ik heb haar zojuist verteld dat de papieren voor de aanvraag van pleegoudervoogdij over Thomas volgende week eindelijk per post richting rechtbank zullen vertrekken. Ik beaam wat ze zegt, ik denk net als haar dat het, hoewel er niet misschien eens zoveel verandert, een mijlpaal zal zijn. In praktisch opzicht, maar ook gevoelsmatig, zal het prettig zijn om zelf beslissingen voor Thomas te kunnen nemen, zonder het eeuwige geleur om de zoveelste handtekening van de voogd.

“Je mag als pleegouder natuurlijk niet te adoptief zijn ingesteld, je moet er altijd rekening mee houden dat pleegzorg eindig kan zijn, maar dit maakt het toch net wat meer eigen”, gaat ze verder. Ik ben even stil, want daar heb je hem weer, de term waar ik zo van gruwel: ‘te adoptief ingesteld’.

Als pleegmoeder word ik geacht dag in dag uit voor de kinderen te zorgen met alles wat ik in me heb. Er wordt verwacht dat ik hen alles bied wat ze emotioneel gezien nodig hebben. Ik moet me daarentegen niet teveel als ouder van de kinderen gaan profileren, want dat is ‘te adoptief’. Ouders, die hebben de kinderen al. Maar, ik moet wél alles op alles zetten om de kinderen bij ons thuis veilig te laten hechten, aangezien ons gezin onder het kopje ‘langdurige pleegzorg’ valt.

Ik vind dat deze term in de ban moet worden gedaan. Het is een nare en veroordelende uitspraak waarmee pleegouders regelmatig in een hoek worden gedreven. Natuurlijk hebben mijn kinderen al ouders. En uiteraard moet er, indien mogelijk, ruimte gemaakt worden voor hen. Dat is voor Thomas en Vera erg belangrijk. We praten dus over hen, er hangen foto’s van ze aan de muur en ze komen bij ons thuis op bezoek. Zij horen er in ons gezin gewoon bij.

In zowel Vera’s als Thomas’ geval is het echter duidelijk dat zij bij ons zullen opgroeien, en niet bij hun ouders. Ik zie het dan ook als hun recht dat ik me compleet voor hen openstel. Zonder dit gevoel van onvoorwaardelijkheid zal een kind zich namelijk nooit dúrven hechten, daar ben ik van overtuigd.  En bovendien ben ik geen robot. Ik zorg voor de kinderen met intens gevoel, omdat zowel zij als ik dit nodig hebben. Ik zal altijd voor hun belangen opkomen en ga voor ze door het vuur. Net als iedere andere moeder, inderdaad.

Maakt dat mij ‘te adoptief’? Ik denk het niet. Ik zie Thomas en Vera niet als mijn bezit, maar inmiddels horen wij als gezin wel bij elkaar, net zoals hun ouders bij hen horen. Ik denk dat deze manier van (pleeg)ouderschap prima kan bestaan naast het al bestaande (biologisch) ouderschap. Met ruimte en respect voor elkaar. Zodat het kind te allen tijde kan krijgen wat ieder kind verdient: een solide thuisbasis gebouwd op stevige fundamenten van onvoorwaardelijke liefde.