Leeuwin
Onlangs werd ik door iemand vergeleken met een leeuwin, die
koste wat kost haar welpjes wilt beschermen. Niet dat ik nou de hele dag
brullend van me af bijt of dat ik mijn tanden graag in een sappige antilopebil
zet, sterker nog, ik ben vegetariër en ga volgens mij overwegend vredelievend
met mijn medemensen om. Maar ergens gaat de vergelijking wel op, want dat van
die welpjes willen beschermen klopt toch wel aardig, moet ik zeggen. Omdat zij
(nog) niet voor zichzelf op kunnen komen, doe ik dat voor hen. En dat is hard
nodig, want soms lijkt het of iedereen wat van hen wilt: school, voogden,
ouders, familie en ga zo maar door. Telkens weer probeer ik vanuit hun belang
te verwoorden wat naar mijn idee goed voor hen zou zijn. En blijkbaar maakt mij
dat dus een leeuwin, want als het op hen aankomt zet ik wél graag ergens mijn
tanden in.
In sommige situaties komt de leeuwin in mij ook weleens onverwacht
grommend naar boven. Zo ook afgelopen vrijdag. Vera had zwemles en ik dook met
Thomas even het plaatselijke winkelcentrum in. Dit doen we wel vaker, en
meestal drinken we dan iets bij de Hema. Vandaag stond er echter geen limonade
met tompouce, maar een zoektocht naar nieuwe sandalen op het menu. Een
zoektocht die hard nodig was, want er was mooi weer voorspeld en Thomas z’n
tenen piepten inmiddels al over zijn oude paar heen. Na de inmiddels alom bekende
herhaaldelijke-uitleg-bij-afwijken-van-reguliere-patronen waren we er klaar
voor, dacht ik. Drie schoenenwinkels verder vonden we eindelijk sandalen waar
we allebei tevreden over waren. Helaas geen hippe Birkenstocks, maar oerdegelijke,
stevige Teva’s (eerder heb ik weleens (héle hippe!) schoenen gekocht zonder
Thomas, maar dat bleek geen succes, en schoenen zijn er tenslotte toch om
gedragen te worden). Compleet in zijn nopjes stapte Thomas, uiteraard op zijn
nieuwe “daaltjes”, tevreden de winkel uit. Richting de Hema. Oei. De herhaaldelijke-uitleg-bij-afwijken-van-reguliere-patronen
bleek vandaag niet afdoende te zijn geweest, en tijd om toch nog wat te gaan
drinken hadden we niet meer. Dat werd dus een dikke driftbui. Al gauw lag
Thomas spartelend en krijsend op de grond voor zijn favoriete etablissement.
Natuurlijk komt dit wel vaker voor en weet ik inmiddels
prima wat ik wel en juist niet moet doen op zo’n moment. Ook ben ik gewend aan
de blikken en opmerkingen van omstanders die het een beetje gek vinden dat een
kind van Thomas z’n formaat zich nog zo vol overgave ter aarde kan storten op
momenten van innerlijke crisis. Maar die dag ging één omstander, een wat oudere
mevrouw, te ver. Ik stond op een kleine afstand van Thomas en negeerde stoïcijns
zijn gekrijs, dus kon exact volgen wat er gebeurde, zonder dat deze mevrouw
doorhad dat ik bij Thomas hoorde. Eerst stond ze hoofdschuddend naast hem. Dat
kan, dacht ik nog. Toen begon ze echter te praten, tegen twee giechelende
pubermeisjes die naar een rek met handtasjes stonden te kijken. De vrouw
verkondigde, duidelijk hoorbaar voor zowel mij als Thomas, dat ze “het wel zou
weten met zo’n kind”, en dat ze hem weleens “een flinke knal voor zijn kop” zou
willen geven.
En ineens was ze daar, de grommende leeuwin. Haar welpje nog
krijsend op de grond, maar zij al klaar voor een flinke uithaal. Duidelijk maar
beleefd verzocht ik de vrouw voortaan eerst na te denken, alvorens zich ergens
mee te bemoeien. De vrouw sputterde, nog steeds niet merkend dat ik bij Thomas
hoorde, nog na: “dat kind huilt écht niet normaal”. Ik legde beheerst uit dat
niet ieder kind hetzelfde reageert op situaties en dat sommige kinderen
wellicht anders dan anders reageren vanuit een beperking. Ik voegde er beslist
aan toe dat ik niet gediend was van haar voorstel om over te gaan tot fysiek
geweld, omdat dit namelijk valt onder het kopje kindermishandeling. De vrouw
had al gauw niets meer te zeggen en droop af. Thomas was inmiddels rustig, en
keek mij aan, zichtbaar onder de indruk en misschien zelfs een beetje trots. Ik
knuffelde hem en keek om me heen. Het was rustig op de savanne, mijn welpje was
weer veilig. Mijn innerlijke leeuwin kon weer gaan rusten.
Reacties
Een reactie posten