Hulde!

Nog niet eens zo heel lang geleden deed hij (of is het eigenlijk een zij?) zijn intrede in ons huis. En nu al heeft ‘ie zichzelf ongekend onmisbaar gemaakt. Jawel, ik heb het over de tablet. Op zijn Engels uitgesproken, want niet te verwarren met tabletten en dus medicijnen, hoewel het gebruik ervan wel verassend rustgevend en dus bijna medicamenteus is gebleken binnen ons gezin.

Vera en Thomas zijn namelijk nogal druk in doen en laten. Ik noem ze weleens liefkozend mijn wervelwinden, of, minder liefkozend, de hooligans. Razend suizen zij door het leven. Thomas voortdurend in beweging (zijn benen houden pas op met trappelen als hij in diepe slaap is), Vera onafgebroken kwebbelend (haar stembanden rusten pas als ze gestrekt in bed ligt). Zelfstandig spelen duurt nooit langer dan tien minuten of eindigt in een totaal ontplofte kamer omdat letterlijk alles uit de kasten gegrist en gegraaid wordt wat maar enigszins naar speelgoed ruikt. Wat veel leuker is, is rennen, boven op elkaar springen (of op de bank, bed, hond en vul verder maar in) en vooral altijd proberen alle geluidsnormen te overschrijden.

Begrijpelijkerwijs zijn wij dus veel buitenshuis te vinden. Geen speeltuin of kinderboerderij in de wijde omtrek is ons nog vreemd, het profiel van onze fietsbanden slijt in rap tempo alsook de zolen van menig schoeisel en de hond wordt al moe als de riem weer van de kapstok wordt gepakt om wederom een fikse boswandeling te gaan maken.

Er zijn echter ook dagen of momenten dat naar buiten gaan even niet kan, of niet zo handig is. Als de regen met bakken uit de hemel stort bijvoorbeeld, sta ik niet te springen om te gaan wandelen (en de hond al helemaal niet, die kruipt ver weg in zijn mand en speelt erg overtuigend “ik-ben-er-niet-vandaag” zodra hij nog maar een druppeltje neerslag ziet). En natuurlijk moet er ook weleens gekookt worden voor de hongerige hooligans.  En ten slotte, ik geef het eerlijk toe, is het soms ook gewoon even heel hard nodig dat ik zelf met een bak koffie en een tijdschrift op de bank kan zitten, al is het maar voor een half uurtje.

Op dat soort momenten voorkomt de tablet dat de spaghettisaus, of erger nog, ikzelf, tegen het plafond omhoog spat. Mijn redder in nood, hij Tarzan, ik Jane. Eigenlijk moet ik inmiddels in meervoud spreken, Tarzans dus (of Tarzannen?). Want sinds een week heeft Thomas een eigen exemplaar (een groot cadeau, van zijn ouders gekregen!) en leent Vera die van mij. Want één tablet is natuurlijk geen tablet en leidt onherroepelijk tot slaande ruzies over wat er gekeken moet worden, net als de tv voorheen deed.

Gemoedelijk zitten ze nu, beide met koptelefoon op, achter hun tablet. Rust in huis. Thomas wiebelt nog maar heel zachtjes heen en weer met zijn benen maar zit nagenoeg stil. Vera neuriet af en toe een beetje mee maar produceert eigenlijk nauwelijks geluid. En ik? Ik kan (nou ja, mocht ik het willen) de sterren van de hemel koken en heb dit weekend een heel tijdschrift (!) uit kunnen lezen. Natuurlijk zijn we nog steeds veel buitenshuis te vinden en blijven we actief. Maar voor de broodnodige momenten van ontspanning is er nu een effectief middel. Dus ik zeg: hulde aan de tablet!

(En de hond? Die slaakt inmiddels ook een zucht van verlichting en draait zich nog eens rustig om, zodra hij de beeldschermpjes ziet oplichten…)