Dag, huis!
Over ruim een week is het zo ver: we gaan verhuizen! Een nieuwe start in een andere woonplaats: ik kijk er enorm naar uit. Deze stap betekent natuurlijk ook dat we afscheid moeten gaan nemen van ons oude huis, waar we ruim 11,5 jaar hebben gewoond. Nooit eerder woonde ik ergens zo lang. Wat hebben we hier veel meegemaakt. Mooie momenten, moeilijke momenten: ze waren er allemaal. In dit huis gingen manlief en ik wonen toen we net getrouwd waren. Jong en onbezonnen, onze eerste echte koopwoning. Op deze plek werden wij, met de komst van Vera en Thomas, een hechte viereenheid. Hier vormden wij met vallen en opstaan ons prachtige gezin. Maar nu, na al die jaren, is het tijd om dag te zeggen.
En daarom zeg ik: dag, halletje. Jij was de plek waar wij alle vier iedere dag onze schoenen uitschopten en waar onze jas telkens weer op (of soms ook naast) de kapstok belandde. De entree van onze woning, waar we zoveel mensen welkom hebben geheten. De pleegzorgwerker die het gezinsonderzoek bij ons kwam doen om te kijken of we een geschikt pleeggezin zouden kunnen worden. Alle verschillende voogden die elkaar opvolgden. Maar vooral: Vera en Thomas, die via deze hal onze woning binnenkwamen. Jij was voor hen het letterlijke voorportaal naar een stevig verankerde plek in onze harten.
Dag, woonkamer. Wat hebben we in jouw ruimte veel beleefd! Eten, spelen, filmpjes kijken: het kon hier allemaal. Jij was de plek waarin wij elke dag samenkwamen, waar ons gezinsleven zich grotendeels afspeelde. De kern van ons huis, mét een knalgroene muur, die ik eigenlijk al lang had willen overschilderen, maar waaraan manlief en Thomas zo ontzettend gehecht waren dat ik dit toch maar niet deed.
Dag, keuken. We hebben jou extra mooi laten maken een aantal jaar geleden. Hier kookten we al onze maaltijden. Vaak snel en eenvoudig, soms heerlijk uitgebreid. Op deze plek leerde Vera groenten snijden en hielp Thomas me mee met het zetten van menig kopje koffie.
Dag, tuin. Ik noemde je vaak gekscherend 'tokkie-tuin', omdat je altijd een beetje rommelig bent gebleven. Maar wat was je belangrijk voor ons gezin. De zandbak, de hangmat, het speelhuisje en de barbecue: overal was ruimte voor. Zelfs voor een héél groot zwembad, waarin we afgelopen zomer zoveel plezier beleefden samen met de kinderen. Wat fijn dat dit hier kon!
Dag, wc. Misschien een beetje gek, maar ook jij bent héél belangrijk voor ons geweest. Hier lukte het Thomas namelijk, vlak voor zijn zevende verjaardag, om eindelijk voor het eerst te poepen op het toilet! Een heuglijke dag, die ik nooit vergeten zal. Want wat was de weg naar zindelijkheid voor hem lang geweest.
Dag, badkamer. Ik weet nog zo goed dat Vera als klein baby'tje hier heerlijk met één van ons in bad ging. Wat kon ze genieten van het warme water om haar heen. Thomas durfde lange tijd niet te douchen, dus ook voor hem was de aanwezigheid van een bad een enorme uitkomst. Soms werd het één grote spetterbende, maar gelukkig kregen we altijd de boel weer helemaal droog.
Dag, onze slaapkamer. In jou stond het grote bed. Hier keken we in het weekend samen 's ochtends naar kindertvprogramma's, toen Vera en Thomas nog heel klein waren. En hier verrasten zij ons later menigmaal met een ontbijtje op bed. Scheefbelegde boterhammen met extra veel hagelslag, maar oh zo lekker, want met alle liefde klaargemaakt.
Dag, slaapkamer van Vera. Lange tijd noemde ik jou, ontzettend oneerbiedig, het rommelhok. Tot de dag dat Vera halsoverkop bij ons terugkwam, nadat zij een periode bij haar ouders had gewoond en dit faliekant mis was gegaan. In allerijl mikten we al die rommel vlug de vliering op en maakten we van jou een gezellige meisjesslaapkamer. Jij vormde de plek waar Vera weer bij ons thuiskwam. Haar eigen domein, vol met haar kostbare schatten.
En tot slot: dag, slaapkamer van Thomas. Jij was voor mij de meest belangrijke kamer van ons huis, omdat hier het ledikantje stond. Het spijlenbedje waar eerst Vera in sliep, gedurende haar babytijd, en waarin later Thomas zich nestelde, als klein peutermannetje. Ik weet nog zo goed dat ik hier het kozijn stond te verven, vol dromen over een kindje, een gezin, een nieuw leven. Dat kwam er, dubbelop zelfs, en daarom koester ik jouw herinnering het allermeest! Want wat voelde ik me intens rijk met dat gevulde ledikantje in deze knusse kinderkamer.
Dag, lief huis! Bedankt voor alles wat je voor ons vier betekende. Dááág!
En daarom zeg ik: dag, halletje. Jij was de plek waar wij alle vier iedere dag onze schoenen uitschopten en waar onze jas telkens weer op (of soms ook naast) de kapstok belandde. De entree van onze woning, waar we zoveel mensen welkom hebben geheten. De pleegzorgwerker die het gezinsonderzoek bij ons kwam doen om te kijken of we een geschikt pleeggezin zouden kunnen worden. Alle verschillende voogden die elkaar opvolgden. Maar vooral: Vera en Thomas, die via deze hal onze woning binnenkwamen. Jij was voor hen het letterlijke voorportaal naar een stevig verankerde plek in onze harten.
Dag, woonkamer. Wat hebben we in jouw ruimte veel beleefd! Eten, spelen, filmpjes kijken: het kon hier allemaal. Jij was de plek waarin wij elke dag samenkwamen, waar ons gezinsleven zich grotendeels afspeelde. De kern van ons huis, mét een knalgroene muur, die ik eigenlijk al lang had willen overschilderen, maar waaraan manlief en Thomas zo ontzettend gehecht waren dat ik dit toch maar niet deed.
Dag, keuken. We hebben jou extra mooi laten maken een aantal jaar geleden. Hier kookten we al onze maaltijden. Vaak snel en eenvoudig, soms heerlijk uitgebreid. Op deze plek leerde Vera groenten snijden en hielp Thomas me mee met het zetten van menig kopje koffie.
Dag, tuin. Ik noemde je vaak gekscherend 'tokkie-tuin', omdat je altijd een beetje rommelig bent gebleven. Maar wat was je belangrijk voor ons gezin. De zandbak, de hangmat, het speelhuisje en de barbecue: overal was ruimte voor. Zelfs voor een héél groot zwembad, waarin we afgelopen zomer zoveel plezier beleefden samen met de kinderen. Wat fijn dat dit hier kon!
Dag, wc. Misschien een beetje gek, maar ook jij bent héél belangrijk voor ons geweest. Hier lukte het Thomas namelijk, vlak voor zijn zevende verjaardag, om eindelijk voor het eerst te poepen op het toilet! Een heuglijke dag, die ik nooit vergeten zal. Want wat was de weg naar zindelijkheid voor hem lang geweest.
Dag, badkamer. Ik weet nog zo goed dat Vera als klein baby'tje hier heerlijk met één van ons in bad ging. Wat kon ze genieten van het warme water om haar heen. Thomas durfde lange tijd niet te douchen, dus ook voor hem was de aanwezigheid van een bad een enorme uitkomst. Soms werd het één grote spetterbende, maar gelukkig kregen we altijd de boel weer helemaal droog.
Dag, onze slaapkamer. In jou stond het grote bed. Hier keken we in het weekend samen 's ochtends naar kindertvprogramma's, toen Vera en Thomas nog heel klein waren. En hier verrasten zij ons later menigmaal met een ontbijtje op bed. Scheefbelegde boterhammen met extra veel hagelslag, maar oh zo lekker, want met alle liefde klaargemaakt.
Dag, slaapkamer van Vera. Lange tijd noemde ik jou, ontzettend oneerbiedig, het rommelhok. Tot de dag dat Vera halsoverkop bij ons terugkwam, nadat zij een periode bij haar ouders had gewoond en dit faliekant mis was gegaan. In allerijl mikten we al die rommel vlug de vliering op en maakten we van jou een gezellige meisjesslaapkamer. Jij vormde de plek waar Vera weer bij ons thuiskwam. Haar eigen domein, vol met haar kostbare schatten.
En tot slot: dag, slaapkamer van Thomas. Jij was voor mij de meest belangrijke kamer van ons huis, omdat hier het ledikantje stond. Het spijlenbedje waar eerst Vera in sliep, gedurende haar babytijd, en waarin later Thomas zich nestelde, als klein peutermannetje. Ik weet nog zo goed dat ik hier het kozijn stond te verven, vol dromen over een kindje, een gezin, een nieuw leven. Dat kwam er, dubbelop zelfs, en daarom koester ik jouw herinnering het allermeest! Want wat voelde ik me intens rijk met dat gevulde ledikantje in deze knusse kinderkamer.
Dag, lief huis! Bedankt voor alles wat je voor ons vier betekende. Dááág!
Reacties
Een reactie posten