Speelafspraak nr. 1
Sinds Thomas op zijn nieuwe (ZMLK)school zit, heeft hij het
nog maar over één ding: spelen met een klasgenootje na schooltijd. Uiteraard
heb ik hem al tig keren (in mijn beste JipenJanneketaal) geprobeerd uit te
leggen dat dit misschien wel een keer kan, maar nog niet zo gemakkelijk
geregeld is als het lijkt. Aangezien de meeste kinderen door busjes terug naar
huis worden gebracht, zie of spreek ik amper andere ouders. De juffen geven aan
dat spelen na schooltijd maar mondjesmaat gebeurd. Ik vraag me af hoe ik dit in
vredesnaam kan gaan regelen voor hem.
Thomas heeft hieraan echter totaal geen boodschap natuurlijk:
hij wil spelen, koste wat het kost. Met wie, dat maakt hem eigenlijk niet eens
zoveel uit (het liefst eigenlijk stiekem met de juf, maar gelukkig snapt hij
ook wel dat dat niet kan). Al menig keer heb ik hem na schooltijd gillend en
spartelend naar mijn auto mogen slepen, omdat hij zo graag met iemand wilde
spelen en dat niet kon. Gelukkig dient zich al snel een oplossing aan: een
kennismakingsavond voor ouders op school. Daar kan ik vragen wiens kinderen het
ook leuk zouden vinden buiten schooltijd af te spreken! Die avond zitten we met
ongeveer zeven ouders bij elkaar. De juffen vertellen enthousiast over de dagen
die onze kinderen op school doorbrengen en laten materiaal en foto’s zien. Aan
het einde is er ruimte voor vragen en flap ik die van mij er zo snel mogelijk uit.
Twee ouders reageren positief, bij de rest blijft het angstvallig stil. Maar ik
ben blij: met twee telefoonnummers in mijn zak ga ik tevreden naar huis toe.
Al snel is de eerste speelafspraak gemaakt. Op een
zondagmiddag komt een klasgenootje samen met haar ouders bij ons thuis. Thomas
is op van de zenuwen: hij heeft die ochtend nieuwe kleding uitgezocht en zijn
haren moesten netjes in de gel. De hele ochtend stuitert hij onrustig door het
huis. Ik leg hem keer op keer uit wat er gaat gebeuren. Fladderend van
enthousiasme hoort hij het gewillig aan. De tijd kan hem niet vlug genoeg gaan.
Eindelijk is het zover. Na een slok limo en een koekje
stuiven de kinderen samen naar boven, Thomas kan eindelijk zijn kamer en zijn
speelgoed laten zien aan een kindje van school. Dat voelt toch heel anders dan
meespelen met de vriendinnetjes die voor zijn pleegzus bij ons over de vloer
komen. Nu is het echt en alleen voor hem. Hij geniet en ik geniet mee. Ik klets
nog wat met de ouders van het klasgenootje en dan vertrekken zij voor even.
Klasgenootje mag nog even blijven, wat een feest! We knutselen, wandelen met de
hond en spelen binnen en buiten. Al snel veranderd het samen spelen in naast elkaar
spelen, maar wat maakt het uit. Thomas en zijn klasgenootje hebben het naar hun
zin. Bij het afscheid nemen volgt een dikke zoen voor klasgenootje van een grijnzende
Thomas. Vermoeid en opgelucht haal ik adem: het is gelukt, een geslaagde
speelafspraak. We spreken snel weer af!
Reacties
Een reactie posten