Pfff, wat waren de ochtenden afgelopen week pittig zeg. Om nog onduidelijke redenen raast er na het opstaan een soort storm door Vera's hoofd, wat maakt dat ze om het minste of geringste ontploft en mij ongenadig uitscheldt. Ik werd er echt een beetje verdrietig van (en zoals je ziet deelde mijn ontbijtboterham deze stemming 😉), want de dag starten als 'meest gehate kutmama' is niet echt gezellig natuurlijk. Ook Thomas kreeg de volle laag en raakte daarvan erg van streek. Dus maakten manlief en ik een plan, wat we vervolgens met Vera bespraken: zij gaat zij na het aankleden met hem naar beneden terwijl ik Thomas begeleid bij het aandoen van zijn kleding. Resultaat: meer rust voor iedereen!
Vorige week zondag was trouwens echt een heerlijke dag. Samen met een aantal vriendinnen die ik nog ken van de middelbare school, én al onze kinderen, ging ik naar een leuke speeltuin met restaurant. Vanaf het verwarmde terras volgden we onze spelende kids en kletsten we lekker bij. Zo fijn!
Er waren ook mooie momenten met mijn lieve Vera deze week. Zo kwam ze aanzetten met dit (zeer goed ingepakte!) cadeautje, speciaal gemaakt voor mij. Nadat ik me door een aantal lagen plakband en lijm heen had geworsteld, bleken er allemaal zelfgeschreven briefjes in te zitten, met héél veel hartjes 💕. Zó lief en ontroerend...
Het hoogtepunt van Thomas' week was toch wel de aanschaf van deze nieuwe step. Van zijn oma die onlangs op bezoek kwam had hij geld gekregen, alsnog voor zijn verjaardag. Samen telden we hoeveel hij had en zochten we op internet of hij de step al kon betalen. Ja, hij had voldoende centjes! Hoera, wat was hij blij zeg!! Nog blijer was Thomas toen het pakketje de volgende dag al arriveerde. Wauw, wat een prachtige step zeg. We gingen meteen naar buiten om hem uit te proberen natuurlijk.
De volgende ochtend hadden we even wat discussie, want Thomas wilde de step meenemen naar school en van mij (flauw hè?) mocht dat niet, omdat hij dit eerst met zijn juffen moest overleggen. Een fikse driftbui volgde, en vervolgens gaf ik een preek over 'dat er ook kinderen zijn die helemaal geen speelgoed hebben'. Oeps, kwam ineens mijn moeder mijn mond uitrollen 😱😂! Het ging nog net niet over 'de arme kindjes in Afrika' zeg maar... Nou ja, ik kon weer even heel hard lachen om mezelf. En uiteindelijk lachte Thomas gelukkig met me mee!
Op donderdag kwam Vera met een dik oog uit school. Tijdens het buitenspelen was er een touw tegenaan gekomen. Hoewel ik aan haar oog zelf niets bijzonders zag, wilde ik het toch even laten checken door de huisarts. Vera zei namelijk dubbel te zien. Bij de dokter hield ze dit stug vol, ze zag écht twee vingers in plaats van het ene exemplaar dat de arts opstak. Maar spotte ik daar een stiekeme twinkeling in haar goede oog? Ja hoor, mevrouw zat de boel aan klein beetje aan te dikken. Gelukkig had de huisarts dat ook wel door en wist ze het om te buigen. Alles bleek in orde, fijn! Eenmaal buiten gaf Vera toe dat ze had gejokt over de twee vingers. Uiteraard heb ik haar daar vervolgens wel een klein beetje mee geplaagd die dag, waar we samen weer heel veel lol om hadden. Om manlief op de hoogte brengen mocht Vera hem zelf WhatsAppen, met mijn telefoon. Met wat hulp van mij typte ze dit gesprekje. Knap hè?!
Op vrijdagochtend reed ik paard en daarna kwam onze pleegzorgwerkster op bezoek. Het was namelijk weer tijd haar jaarlijkse pleegzorgplannen te updaten. Ja, je leest het goed: háár plannen. Ikzelf heb namelijk niet zoveel met al die doelen die we ieder jaar opnieuw moeten stellen. Een beetje een wassen neus vind ik het, vooral omdat het zo onnatuurlijk aanvoelt. Voor niet-pleegkinderen worden toch ook geen jaarplannen opgesteld? Maar ach, het hoort erbij en is verplicht, dus deden we braaf samen onze taak. Het was sowieso fijn en goed om even bij te praten!
In de middag ging ik met Vera en Thomas naar het park. Driemaal raden wat zij daar deden... juist ja: steppen natuurlijk!!
Reacties
Een reactie posten