Samen koken

Het ondernemen van activiteiten met de kinderen loopt altijd anders dan verwacht, is mijn ervaring. Vol overtuiging kan ik fantaseren over middagen samen knutselen aan de eettafel (uiteraard in perfecte harmonie), of idyllische boswandelingen tussen kwetterende vogeltjes in de vrije natuur.  Uiteindelijk lopen dat soort fantasieën meestal uit op totaal tegenovergestelde scenario’s waarbij de lijm overal belandt behalve op de plek waar het zou moeten zitten, dramatisch in elkaar stortende bouwwerken die ik acuut dien te repareren om tranen met tuiten te voorkomen, een kind wat languit voorover in de modder valt of de ander die weigert nog maar één stap te verzetten, want hij is “zóóó moehoe…!”

Toen ik afgelopen vrijdag had gepland om samen met de kinderen te gaan koken (tapas!), besloot ik dan ook het eens over een hele andere boeg te gooien. Met al mijn verbeeldingskracht visualiseerde ik een weerzinwekkend doemscenario, waarbij de pesto met grote groene klodders van het plafond zou druipen en de quinoa tussen de allerkleinste kieren terecht zou komen (en daar, omdat het onmogelijk te verwijderen was, eeuwig zou vertoeven). Voor het complete plaatje bedacht ik er nog enkele per ongeluk afgehakte vingerkootjes en twee steeds harder brullende koters bij.

Nu kon het alleen nog maar meevallen, en dat deed het. Vera had aanvankelijk geen zin maar pakte na wat gedrein toch een klusje op. Thomas ging zo enthousiast aan de slag dat door zijn gefladder inderdaad bij tijd en wijle een kwakje pestoprut door de lucht vloog. We aten een uur later dan gepland en ik had meerdere schuursponsjes nodig om de keuken weer enigszins toonbaar te maken, maar het smaakte fantastisch. De kinderen bunkerden als bootwerkers, want nu ze de maaltijd zelf hadden bereid vonden ze alles extra lekker. Toegegeven: bij het stofzuigen kom ik nog steeds her en der een restje aan elkaar gekleefde quinoa tegen (wat een rotspul zeg!), maar het was het waard. Samen koken: missie geslaagd!!