Perspectief

Het is zondagavond en ik baal als een stekker. Thomas heeft zojuist in drie grote golven zijn lunch spugend naar buiten gewerkt en de geur die uit zijn luier komt voorspelt ook weinig goeds. Natuurlijk is ziek zijn nooit leuk, maar deze keer is zijn timing wel heel erg beroerd. Morgen staat er namelijk een dagopname in het kinderziekenhuis voor hem op de planning. Uit onderzoek is een tijdje terug gebleken dat het cortisolgehalte in Thomas’ bloed veel te laag is, en dat kan gevaarlijk zijn bij lichamelijke stress. Het is dus belangrijk dat dit verder uitgezocht wordt en we wachten al een poos op de test die ons hopelijk iets meer duidelijkheid kan geven. Een test die niet gedaan kan worden als een kindje ziek is…

Om negen uur ’s avonds bel ik toch maar even de dienstdoende arts. Het spugen is niet opgehouden en Thomas voelt zich hartstikke belabberd. Ze legt me uit dat hij nú medicatie moet krijgen om zijn cortisolgehalte op te krikken. Als hij de tabletten niet binnenhoudt moeten we direct naar de eerste hulp komen voor een infuus. Op hoop van zegen geef ik Thomas de pilletjes. Gelukkig geeft hij die nacht niet meer over en heeft hij in de ochtend geen koorts. Omdat de arts heeft aangegeven dat hij in dat geval toch mag komen voor het onderzoek, vertrekken we samen richting het ziekenhuis.

Eenmaal op de afdeling is Thomas reuze flink, ondanks dat er twee keer geprikt moet worden voordat het infuus goed zit. Via het slangetje wordt een speciaal goedje ingespoten om te zien hoe zijn lichaam hierop reageert en wordt een aantal keer bloed afgenomen wat daarna verder geanalyseerd moet worden. Tijdens het wachten vermaakt Thomas zich gelukkig prima met zijn nieuwe ‘ziekenhuis Playmobil’.

Opgelucht dat de test achter de rug is pak ik na een paar uur de spulletjes van Thomas weer in. Vlak voor we vertrekken komt een klein meisje de kliniek binnenwandelen. Ik schat haar een jaar of drie. Haar bolle wangetjes en kale koppie verraden de reden van haar komst. Ze wordt enthousiast begroet door het personeel, het is goed te merken dat iedereen haar kent. Met een stralend gezicht roept ze, jubelend ze van blijdschap: “vandaag is mijn laatste chemo!”.

Ik slik en geef Thomas vlug een extra dikke knuffel. Als sneeuw voor de zon is mijn baal-bui verdwenen. De positiviteit van dit mooie meisje heeft ervoor gezorgd dat ik de dingen weer een beetje in perspectief kan zien. Want wat bén ik dankbaar dat ons bezoek aan deze plek naar verwachting gewoon eenmalig mag zijn!