Busje komt zo?

Het is een maandagochtend, de eerste na de herfstvakantie. Met pijn, moeite en een hoop gehaast is het toch weer gelukt: Thomas zit stipt om 7:25 uur klaar om met het busje naar school te vertrekken. Hij is verschoond, aangekleed, heeft ontbeten, z’n tanden zijn gepoetst, de schooltas staat klaar en zelfs zijn schoenen en jas heeft hij al aan.

Ik weet dat er een vervangende chauffeur zal komen, want zijn vaste chauffeuse zit al een tijdje ziek thuis. Ik hoop maar dat het dezelfde persoon is als voor de vakantie, dat is tenminste wel wat de vervoersmaatschappij mij verteld heeft. Met hen onderhoud ik inmiddels frequent telefonisch contact, omdat ik telkens wil weten wie er komt om Thomas op te halen. De stem aan de andere kant van de lijn klinkt elke keer weer hoogst verbaasd als ik hiernaar informeer. Misschien ben ik een overbezorgde moeder, maar ik vind het persoonlijk niet meer dan normaal om op zijn minst de naam te weten van degene die mijn kind naar school gaat brengen.

Het voelt allemaal al zo tegenstrijdig: iedere ouder leert zijn of haar kinderen om nooit en te nimmer met onbekenden mee te gaan, en ik moet Thomas elke dag overdragen aan een volslagen vreemde, waarbij ik er maar op moet vertrouwen dat diegene ervoor zal zorgen dat hij een uur later veilig op school arriveert. Begrijp me niet verkeerd, ik ben heel blij dat de mogelijkheid van vervoer naar school bestaat, want ik zou niet weten hoe wij het anders zouden moeten regelen binnen ons gezin, en ik ben tevreden over de chauffeurs die we tot nu toe hebben getroffen. Het feit blijft echter dat ik het lastig vind dit uit handen te moeten geven. Vooral nu Thomas’ vaste chauffeuse is weggevallen is dat ingewikkeld, omdat hij de grootst mogelijke moeite met veranderingen heeft. De dag begint zo al onvoorspelbaar en hoe goed ik hem ook probeer voor te bereiden, het levert een flinke dosis spanning op. En die spanning, die manifesteert zich bij Thomas meestal in negatief gedrag, zowel op school als thuis.

Het is nog steeds maandagochtend, maar inmiddels 8.15 uur. Thomas tuurt nerveus uit het raam en ik heb al twee keer de vervoerder gebeld. “Ja, de chauffeur is dezelfde als die van voor de vakantie, en ja hoor, hij is gewoon onderweg”. Maar ook: “er waren busjes kapot vanochtend en daardoor duurt het allemaal nét ietsje langer”.

Vijftig minuten later dan gepland parkeert eindelijk het langverwachte busje voor de deur. Gelukkig met daarin inderdaad de ons al bekende invalchauffeur, die zich uitput in verontschuldigingen en met weer een hele andere verklaring komt: “busjes kapot? Nee joh, de route is gewoon gewijzigd, en daarom loopt nu alles enorm uit”. Gedwee, maar met de onrust nog overduidelijk zichtbaar in zijn ogen, stapt Thomas in. Ik weet al wel wat voor dag het vandaag gaat worden. Nu dus eerst maar even de school inlichten…