Vroeg op

Met de start van een kersvers schooljaar, begon hier in huis tevens het seizoen van de nieuwe hobby’s. Zowel Vera als Thomas zitten al geruime tijd op zwemles. Een poos lang waren we voornemens de “eerst-je A-diploma-halen-en-dan-pas-op-een-ander-clubje-troef” in te zetten, totdat bleek dat voor beide kinderen het behalen van dit felbegeerde bewijs van beginnende zwemvaardigheid een tergend traag meerjarenplan zou gaan worden. Over op plan B dus maar: zes jaar vonden we een mooie leeftijd om te beginnen met wat extra vrijetijdsbesteding.

Aldus was besloten. Nu kon de zoektocht beginnen, want wát moest het gaan worden? Voor Vera waren we er vrij snel uit. Zij stond namelijk al te trappelen van ongeduld om haar langgekoesterde wens in vervulling te laten gaan: paardrijles. Na enig speurwerk vond ik op internet een manege (of manège, zoals Vera het zo ontzettend chique-de-friemel uitspreekt) die een beginnerscursus voor zesjarigen aanbood. Zo kan ze drie maanden lang paardrijden en kijken of ze het écht zo leuk vindt als ze denkt,  zonder dat we meteen aan een jaarlang contributie vastzitten. Ideaal.

One down, one to go. Het speurwerk naar een geschikte hobby voor Thomas duurde wat langer. Gezien zijn verstandelijke beperking en de extra begeleiding die dit vraagt, is namelijk niet alles zomaar mogelijk. Het aanbod van aangepaste clubjes bleek beperkt, en bovendien zeer moeilijk vindbaar. En vond ik eindelijk een keer die ene speld in die gigantische hooiberg, dan was het te ver weg, of op een echt onhaalbaar tijdstip. Uiteindelijk kwamen we uit op G-hockey. Op school had Thomas al een keer een workshop van deze vereniging gevolgd en hij was hier laaiend enthousiast over.

Zaterdag was het tijd voor zijn eerste proefles. Om 10.00 uur ’s ochtends stonden we, met paraplu’s in de aanslag, in het druilerige weer langs de lijn. Ondanks de regen scheen toch de zon, want wat was Thomas blij. Hij voelde zich meteen op zijn gemak in het kleine groepje kinderen, allemaal met een beperking, en bij zijn twee aanstekelijk enthousiaste begeleidsters. Van alles kon en niets werd vreemd gevonden. Heerlijk om te zien.

Zondagochtend ging nóg vroeger de wekker. Om 9.00 uur stonden we paraat tussen de paarden. Vera met een glimlach van oor tot oor. Een lach die zo mogelijk nog breder werd toen ze haar pony even mocht laten draven. Stralend stapte ze na een uurtje rijden af, want wat had ze genoten en wat was “haar” paardje lief geweest.

Het is even wennen, die nieuwe hobby’s in het weekend. Vooral het vroege tijdstip vormt een kleine uitdaging, aangezien we dan normaal gesproken net aanschuiven aan de ontbijttafel of ons toch nog stiekem héél eventjes omdraaien in bed, terwijl de kinderen (die dan natuurlijk wel al wakker zijn) samen spelen of (heel erg pedagogisch onverantwoord) zich vermaken op een tablet. En al zit ik nu gapend op de bank, we hebben wél nog lekker iets aan onze dag, dat is dan weer een klein voordeel.

 

Toch splitsen we vanaf volgende week maar gewoon op. De ene ochtend manlief mee en de andere ochtend ikzelf vroeg uit de veren. Dan kan ik tenminste één keer per weekend met mijn net-uit-bed-look en pyjama aan rustig  een kop koffie drinken op de bank, en op mijn gemakje wakker worden. Want hobby’s moeten vooral leuk blijven, vind ik. En dat geldt ook een beetje voor mama’s en papa’s, toch?