Kwijt

Oorzaak en gevolg overzien is heel lastig voor Vera. Ze begrijpt niet goed dat hetgeen zij doet, iets in werking zet bij de ander. Haar schoolreisje illustreerde dit maar weer eens. Een grote bus vol overenthousiaste kinderen toog hiervoor deze week van het pleintje achter de school naar een middelgroot pretpark op een uur rijafstand. Een gezamenlijke reis richting een dag vol plezier. Vera stapte stuiterend van spanning in, en wij zwaaiden uit tot de bus de hoek om reed en er niets meer was om naar te wuiven.

Weg was ze, klaar om nieuwe avonturen te gaan beleven, en wat hád ze er zin in. Bij terugkomst, na de aloude traditie van verstoppen-onder-de-stoelen-zodat-de-ouders-denken-dat-de-bus-leeg-is, schoot de juf manlief aan omdat ze hem even wat moest vertellen. Vera was namelijk een tijdje kwijt geweest gedurende de dag.

De klas was verdeeld geweest in kleine groepjes. Vera en drie klasgenootjes vielen onder de hoede van een doorgewinterde hulpmoeder, die één duidelijke regel met haar groepje besprak: “ik let niet op jullie, maar jullie letten op mij”. Bij haar zoontje werkte dit als een tierelier, het kind was namelijk nog nooit lang uit het oog verdwenen dankzij deze afspraak.

Vera bleek de regel ook best goed begrepen te hebben, al had ze hem wat letterlijk genomen. Want op het moment dat zíj de hulpmoeder niet meer zag, vond ze dat ze best haar eigen plan kon trekken en spoedde ze zich richting de trampolines. Resultaat: hulpmoeder in paniek, juf in allerijl opgebeld en Vera’s naam luid en duidelijk omgeroepen door het hele pretpark (overigens zonder resultaat).

Na een half uur durende klopjacht (waarbij inmiddels meerdere juffen en hulpouders waren ingezet) werd ze teruggevonden. Met een grote glimlach arriveerde ze weer bij haar groepje. Voor haar was er geen vuiltje aan de lucht, want, zo legde ze aan de geschrokken hulpmoeder uit: “ik lette op jou maar ik zag je nergens, dus jíj was toch weg?” Dat het feit dat zij in haar eentje was vertrokken om eens lekker te gaan springen op de trampolines een keten van acties in gang had gezet, ging volledig langs haar heen. De onrust en schrik van iedereen die haar gezocht had was helemaal al een brug te ver voor haar. Want als oorzaak en gevolg nog te ingewikkeld zijn om te snappen, is het begrijpen van andermans gevoelens natuurlijk gewoonweg onbegonnen werk.

En zo werd de dag echt één groot avontuur. Voor Vera, maar zéker voor alle schoolreisbegeleiders…