Vader en moeder Teresa?

 ‘Jullie hebben dus drie pleegkinderen én werken allebei in de zorg? Nou jongens, we zijn bij vader en moeder Teresa thuis beland,’ zegt Martijn Krabbé joviaal knipogend richting de camera. Normaal ben ik niet zo van het programma ‘Kopen zonder kijken,’ maar omdat ik had gelezen dat één specifieke uitzending had geleid tot honderden nieuwe aanmeldingen bij Pleegzorg Nederland, werd ik toch nieuwsgierig en kijk ik het terug. Ik grinnik en zet de tv een tikkie harder om te horen wat Paul en Kim, een vrolijk jong stel, hierop te zeggen hebben. Enigszins ongemakkelijk lachen ze met de overenthousiaste presentator mee. Het is een lach die ik maar al te goed ken, want hoe moet je in vredesnaam reageren op mensen die je de hemel in prijzen vanwege iets dat voor jou gewoon je gezinsleven is? ‘We willen heel graag dat onze meiden straks lekker kunnen dansen in hun eigen kamer, want dat verdienen ze zo.’ Liefdevol blikt Kim Pauls kant op en hij beaamt dat er inderdaad echt een groter huis moet komen en dat ze daarom Martijn en zijn team hebben ingeschakeld.

Ook mijn man en ik zijn al jaren pleegouders én beiden werkzaam als zorgverlener. Minimaal eens per week krijg ik deze of een soortgelijke zin te horen: ‘ik vind het zo knap wat jullie doen, dat zou ik echt niet kunnen hoor.’ Net als Paul en Kim weet ik nog steeds niet goed hoe ik hierop kan antwoorden. Natuurlijk komt er best het nodige bij pleegzorg kijken, onder andere vanwege de emotionele bagage die veel pleegkinderen met zich meedragen, en is het fijn om af en toe een complimentje te krijgen. Maar om nu te doen alsof ik de Dalai Lama himself ben, gaat me echt te ver. Newsflash: het pleegouderschap gaat niet gepaard met de acute aanschaf van een knalrode cape waarmee je ineens torenhoog kunt vliegen. Pleegouders zijn geen superhelden en ik, een weliswaar bevlogen pleegmoeder, ben zeker geen heilige. 

Ik kijk verder en zie hoe makelaar Alex, die zelf ook pleegvader blijkt te zijn, alles op alles zet om een fijne woning met meer dan genoeg ruimte te vinden. En warempel, het lukt! Paul en Kim kopen zonder kijken een heerlijk stekkie in Driebergen voor henzelf, hun pasgeboren babyzoontje en hun drie pleegdochters. Dát is waar pleegzorg om draait: kinderen die in de penarie zitten een plek geven waar ze veilig kunnen zijn en gekoesterd mogen worden. Daar hoef je geen in alles uitblinkende Godheid voor te zijn. En nee, mijn man en ik zijn dus ook geen vader en moeder Teresa. Wij zijn gewoon twee mensen die, net als Paul en Kim, een thuis willen bieden waar onze kinderen kunnen dansen in hun kamer.