Krissss!
Het duurde lang voordat Thomas leerde praten, heel lang. Naast
bakken geduld en een portie gebarentaal was er zelfs intensieve behandeling
voor nodig. Inmiddels kletst hij de oren van ieders hoofd en is praten
misschien wel zijn allergrootste hobby geworden. Nog altijd vind ik dit (naast
soms een heel klein beetje vermoeiend ;-)) hartstikke fijn en super bijzonder
natuurlijk. Missie geslaagd!
Doordat Thomas laat ging praten, duurde het ook even voordat
hij manlief en mij wist aan te duiden. Daarna volgden jaren van papa en mama zeggen. Mij noemde Thomas zelfs een
periode liefkozend ‘mammie-mammie’, vooral op momenten dat hij me mistte (of
als hij iets niet mocht van manlief en bij mij toch nog een poging wilde wagen,
wie herkent het niet?). Dat klonk wel heel mierzoet hoor, enigszins té vond ik
zelfs!
Sinds kort lijken we echter weer een hele nieuwe fase te
zijn binnengerold. Vera deed het al een tijdje en Thomas imiteert haar momenteel
steeds vaker: tegenwoordig ben ik niet meer standaard ‘maaamaaa!’, maar roepen
ze me nu beiden meestal bij mijn voornaam: ‘Krissss!’ Ietwat langgerekt en enigszins
dwingend van toon; duidelijker kan niet, toch?
Ik moet eerlijk bekennen dat ik er wel aan moest wennen, dat
ge-Kris. Op één af andere manier voelde het bij Vera sneller ‘gewoon’ dan bij
Thomas. Misschien omdat haar manier van mij mama noemen destijds net iets te
vlug en onnatuurlijk was gegaan? Of omdat zij het gewoonweg al langer zo doet? Of
door het eerder oh-zo-zoete-maar-toch-wellicht-wel-vleiende mammie-mammie van Thomas? Of doordat het
zoveel moeite heeft gekost hem überhaupt te leren praten? Wie zou het zeggen.
Omdat ik geen flauw idee had en toch wel nieuwsgierig was
naar het hoe en waarom, heb ik het gewoon maar eens aan hem gevraagd toen we
samen een dagje op pad waren. Verbazingwekkend duidelijk lichtte Thomas zijn
keuze toe. Hij zei het leuk te vinden Vera na te doen omdat hij haar zo aardig en
stoer vindt, en Kris vindt hij een hele mooie naam. Niet meer en niet minder dan
dat. Sindsdien ben ik apetrots als ik weer zijn langgerekte ‘Krissss’ hoor.
Want het duurde lang voordat hij kon praten, maar wat kán Thomas zich tegenwoordig
toch geweldig goed verwoorden!
Dag Krisssssss :-). Ja, knap uitgelegd van Thomas! Zeker iets om met jullie allen trots op te zijn! En wat een lieve uitleg ook, hé. Ik kijk al uit naar je volgend blogpostje. Sara (uit België :-)).
BeantwoordenVerwijderenDank je wel Sara! Wat ontzettend leuk om te horen!!
Verwijderen