Eindeloze papierwinkel

Plof. Met een doffe klap valt de post op de deurmat. Reclamefolders, een huis-aan-huisblaadje en ja hoor… een envelop met het logo van de Sociale Verzekeringsbank erop. “Wat zou er nu weer mis zijn gegaan?” is de eerste gedachte die bij me opkomt. In mijn hoofd download ik alvast voor de zoveelste keer het wijzigingsformulier en grom ik bij de gedachte weer opnieuw de hele mikmak te moeten invullen. Met een ferme zwaai mik ik de brief op mijn steeds hoger wordende to-do-stapel. Pfff, nu even niet hoor.

Het is weer die tijd van het jaar. De periode dat de ene na de andere aanvraag opnieuw de deur uit moet met betrekking tot de zorg en begeleiding die Thomas nodig heeft. Zijn PGB moet worden verlengd. Mág, moet ik eigenlijk zeggen, want dit gaat natuurlijk niet zomaar. Eerst wordt er een intensief gesprek met de jeugdconsulente van de gemeente gevoerd, waarin manlief en ik vooral moeten benadrukken wat Thomas allemaal níet kan. Buikpijngesprekken noem ik dit soort conversaties inmiddels, want dat is het gevoel wat ik er telkens aan overhoud. Vervolgens maken we een plan vol doelen waarvan we bij God niet weten of deze überhaupt ooit haalbaar zullen zijn. Maar ach, er moet tenslotte iets op papier komen te staan.  Gelukkig komt de beschikking daarna vrij vlot binnen en kan het volgende door mij ingevulde pakket met formulieren worden verzonden. Naar de SVB, deze keer.

Deze brief is nog geen dag de deur uit of het volgende verzoek ligt alweer op me te wachten. Thomas’ vervoer voor volgend schooljaar en onze wensen op dat gebied moeten namelijk hoognodig in kaart worden gebracht. Zuchtend zoek ik een pen in de la en ga ervoor zitten. Zelf halen en brengen willen we, en ja…graag mét kilometervergoeding. Nee, openbaar vervoer gebruiken is geen optie. En inderdaad, fietsen is veel te ver. Mopperend vul ik exact hetzelfde in als vorig jaar. Dit keer ben ik in een enigszins recalcitrante bui, wat me doet besluiten níet opnieuw alle medische gegevens over Thomas mee te sturen. Met driftige halen pen ik neer dat al deze informatie reeds bekend is vanuit vorige aanvragen. Zo.

Begrijp me niet verkeerd, ik vind het hartstikke fijn dat deze financiële ondersteuning mogelijk is voor kinderen zoals Thomas. Het laatste wat ik wil is hierover klagen. Maar waar ik af en toe zo moe van word is de oneindige stroom formulieren die hiervoor ingevuld moet worden. Telkens weer opnieuw hetzelfde verhaal opboeren. Het lijkt nooit op te houden. Is het één net af, dan dient het ander zich alweer aan. En dan gaat er uiteraard soms ook nog weleens iets mis, of raakt er iets kwijt, waardoor de hele mallemolen nog een keer doorlopen mag worden. Bah, ik ben dit zó ontzettend zat!

Drie dagen later ligt hij er dus nog; de ongeopende envelop van de SVB. In één ruk trek ik hem open, me afvragend wat ik nu weer zal moeten gaan invullen dan wel regelen. Met een rotvaart racen mijn ogen over het papier. Mijn hart maakt onverwacht een sprongetje en ik slaak een kreet van pure blijdschap: alles klopt!! Er hoeft niets aangepast te worden!! Geen invulwerk voor mij vandaag!! Ik ontkurk nog net niet de champagne en de slingers blijven in de kast, maar je snapt; ik doe wel stiekem een uitbundige vreugdedans door de hele woonkamer!