Week Tegen Kindermishandeling
Het is maandagavond en de tv staat nog aan. We hebben
zojuist naar het Sinterklaasjournaal gekeken (want Dieuwertje Blok en consorten
kunnen uiteraard geen dag gemist worden). Ongemerkt tuimelen we via het
Klokhuis het Jeugdjournaal binnen. Ik word stil als ik hoor welk item als
eerste aan de beurt is. De Week tegen Kindermishandeling. Oei… heftige kost!
Toch schakel ik het beeldscherm niet acuut uit, maar besluit
ik even af te wachten. Misschien is het namelijk ook wel goed het hier eens met
elkaar over te hebben. Vera krult zich op en kruipt dicht tegen manlief aan
terwijl ze geboeid naar de televisie staart. “Ik weet wat dat is mama,
kindermishandeling”, zegt ze zachtjes. “Oh”? vraag ik. “Ja, dat is als ouders
niet goed voor hun kinderen zorgen. Net als bij mij”.
Slik. Een betere uitleg had ik zelf niet kunnen geven. Bij
het woord ‘mishandeling’ denken we allemaal al snel aan ontelbare blauwe plekken
en minimaal drie gebroken ledematen, maar natuurlijk behelst dit begrip veel meer.
Misbruik, verwaarlozing, verbaal geweld… en ga zo maar door. In één adem weet
Vera een hele bak ellende treffend samen te vatten, en ook nog eens te
reflecteren op haar eigen situatie. Een situatie waarvan we trouwens vooral
heel veel NIET weten. Geen flauw idee wat er precies gebeurd is in de periode
dat zij bij haar ouders woonde. Vera leeft met een geschiedenis vol onoplosbare
vraagtekens, doelloos zwevend door een armzalig gatenkaasdossier.
Ook Thomas draagt de littekens van zo’n oningevuld verleden
met zich mee. Vooral over de eerste acht maanden van zijn leven hangt een
dikke, ondoorzichtige mist. En hoewel hij de inhoud van het Jeugdjournaal niet
exact meekrijgt, herkent hij wel dat het over iets heel ergs gaat. Ik voel zijn
hand de mijne zoeken. En dus houd ik hem extra stevig vast, omdat dat op dit
moment het enige is wat ik kan doen. Vanuit mijn ooghoek zie ik hoe manlief
Vera zachtjes over haar haren strijkt.
“Mama”, vraagt ze vervolgens met gewichtige stem, “wanneer
mogen we onze schoen ook alweer zetten?” Lachend wijs ik naar de aftelkalender:
over een paar nachtjes. Thomas meldt nog even dat hij Dieuwertje Blok zo ontzettend
mist. Oké, het is duidelijk: we gaan weer over tot de orde van de dag.
Wat herkenbaar. Mooie stukken schrijf je
BeantwoordenVerwijderenDank je wel Pam!!
Verwijderen