Begripvolle brompot
Onaardig is niet het juiste woord. ‘Brompot’ beschrijft hem
beter: de monteur die onze kapotte (en overigens meer dan tien jaar oude)
vaatwasser komt inspecteren is overduidelijk niet met zijn beste been uit bed
gestapt vanmorgen. Zuchtend bekijkt hij het afvoersysteem. Zelfs ik kan het
samengeklonterde vuil zien dat zich daarin heeft afgezet. “Spoelen jullie wel
altijd van tevoren de borden af?” vraagt hij op licht verwijtende toon. Manlief
en ik kijken elkaar schuldbewust aan. Nee, dat doen we eerlijk gezegd niet
iedere keer, maar “heus wel als er etensresten zijn achtergebleven hoor”,
verdedigen we onszelf met het schaamrood op de wangen.
Thomas, die alles wat “ka-stuk” is razend interessant vindt,
staat in de opening van de keuken toe te kijken. Al snel is duidelijk dat een
reparatie, zeker gezien de leeftijd van deze afwasmachine, niet meer rendabel
is. “Dat wordt dus een gevalletje afscheid nemen”, zegt de monteur. Vanuit mijn
ooghoek zie ik Thomas van kleur verschieten. “Afscheid…, herhaalt hij met een
trillend stemmetje, waarom?” Het magische woord is gezegd, met een vloedgolf
van frustratie als gevolg. Luid snikkend stort hij zich in mijn armen. Elke
verandering vindt hij ontzettend moeilijk en dus vormt ook het feit dat er een
nieuwe vaatwasser moet komen een klein drama voor Thomas.
“Wat is er met hem aan de hand?”, vraagt brompot. Ik lees de
verbazing in zijn ogen en leg in het kort iets uit over Thomas’ beperking en
zijn enorme behoefte aan duidelijkheid en structuur. “Heeft het ook met zijn
voorgeschiedenis te maken?” Dit keer kijk ík verbaasd: brompot lijkt oprecht geïnteresseerd
en zelfs ietwat bezorgd. En hij heeft nagedacht: die twee bruine kinderen moeten
vast een hoop hebben meegemaakt voordat ze bij die witte ouders terecht kwamen.
Ik knik en vertel een klein beetje meer.
Even later zitten we aan de eettafel. Stap voor stap laat de
monteur alle mogelijkheden op het gebied van nieuwe vaatwassers zien. Geduldig
beantwoord hij al onze vragen, én die van Thomas, ook al zijn die misschien helemaal
niet zo relevant. Feilloos voelt hij aan dat veranderingen makkelijker voor hem
zijn wanneer hij erbij betrokken wordt. Voordat hij gedag zegt mag Thomas zelfs
even proberen zijn superzware gereedschapskoffer op te tillen. Dat lukt natuurlijk niet, maar maakt wel dat onze
kleine man eindelijk weer kan lachen. En trouwens… ook dat brompot zelf vertrekt
met een héle grote glimlach op zijn gezicht!
Reacties
Een reactie posten