Begripvolle brompot

Onaardig is niet het juiste woord. ‘Brompot’ beschrijft hem beter: de monteur die onze kapotte (en overigens meer dan tien jaar oude) vaatwasser komt inspecteren is overduidelijk niet met zijn beste been uit bed gestapt vanmorgen. Zuchtend bekijkt hij het afvoersysteem. Zelfs ik kan het samengeklonterde vuil zien dat zich daarin heeft afgezet. “Spoelen jullie wel altijd van tevoren de borden af?” vraagt hij op licht verwijtende toon. Manlief en ik kijken elkaar schuldbewust aan. Nee, dat doen we eerlijk gezegd niet iedere keer, maar “heus wel als er etensresten zijn achtergebleven hoor”, verdedigen we onszelf met het schaamrood op de wangen.

Thomas, die alles wat “ka-stuk” is razend interessant vindt, staat in de opening van de keuken toe te kijken. Al snel is duidelijk dat een reparatie, zeker gezien de leeftijd van deze afwasmachine, niet meer rendabel is. “Dat wordt dus een gevalletje afscheid nemen”, zegt de monteur. Vanuit mijn ooghoek zie ik Thomas van kleur verschieten. “Afscheid…, herhaalt hij met een trillend stemmetje, waarom?” Het magische woord is gezegd, met een vloedgolf van frustratie als gevolg. Luid snikkend stort hij zich in mijn armen. Elke verandering vindt hij ontzettend moeilijk en dus vormt ook het feit dat er een nieuwe vaatwasser moet komen een klein drama voor Thomas.

“Wat is er met hem aan de hand?”, vraagt brompot. Ik lees de verbazing in zijn ogen en leg in het kort iets uit over Thomas’ beperking en zijn enorme behoefte aan duidelijkheid en structuur. “Heeft het ook met zijn voorgeschiedenis te maken?” Dit keer kijk ík verbaasd: brompot lijkt oprecht geïnteresseerd en zelfs ietwat bezorgd. En hij heeft nagedacht: die twee bruine kinderen moeten vast een hoop hebben meegemaakt voordat ze bij die witte ouders terecht kwamen. Ik knik en vertel een klein beetje meer.

Even later zitten we aan de eettafel. Stap voor stap laat de monteur alle mogelijkheden op het gebied van nieuwe vaatwassers zien. Geduldig beantwoord hij al onze vragen, én die van Thomas, ook al zijn die misschien helemaal niet zo relevant. Feilloos voelt hij aan dat veranderingen makkelijker voor hem zijn wanneer hij erbij betrokken wordt. Voordat hij gedag zegt mag Thomas zelfs even proberen zijn superzware gereedschapskoffer op te tillen.  Dat lukt natuurlijk niet, maar maakt wel dat onze kleine man eindelijk weer kan lachen. En trouwens… ook dat brompot zelf vertrekt met een héle grote glimlach op zijn gezicht!

Reacties

Best gelezen berichten