Het meisje met de rugzak
Wanneer je als kind plotsklaps wordt weggerukt van alles wat je vertrouwd is, zoek je houvast. Het lijkt alsof je met een grote zwaai in ijskoud open water bent gegooid, zonder dat je ooit hebt leren zwemmen. Om het hoofd boven water te kunnen houden klamp je je zo vlug mogelijk vast aan de dichtstbijzijnde reddingsboei.
Voor Vera waren dit haar knuffels. Toen zij als peuter halsoverkop naar ons toe was gebracht, had ze hen harder nodig dan ooit. Van het ene op het andere moment was alles in haar leven nieuw en anders, en dat was verschrikkelijk eng. Uiteraard kon ze zich niets herinneren van haar babytijd, een periode die ze bij ons thuis had doorgebracht. En dus zocht Vera houvast in het enige dat ze nog wél kende: de drie pluchen beesten die ze had meegekregen bij haar vertrek.
Overal gingen ze mee naartoe. Naar bed, naar beneden, naar de wc, naar buiten. Ze deed niets zonder haar drie pluizige reddingsboeien. Het was een heel gesjouw, want haar kleine armpjes waren eigenlijk niet groot genoeg om ze allemaal tegelijk vast te houden. Telkens viel er eentje op de grond. Omdat dit natuurlijk helemaal niet handig was, bedacht ik gauw een simpele oplossing.
Zo werd Vera ‘het meisje met de rugzak’. Met een beetje proppen pasten ze er allemaal in, en konden ze altijd heel dicht bij haar zijn. Eindelijk had ze haar handen weer vrij, terwijl het drietal continu, veilig opgeborgen, om haar schouders hing. Deze houvast was voldoende voor Vera, en stukje bij beetje durfde ze haar nieuwe wereld te gaan verkennen.
Na verloop van tijd vergat ze steeds vaker de rugzak om te doen. Het was niet meer altijd noodzakelijk dat de knuffels overal mee naartoe gingen. Eerst bleef de één boven in haar bed, en toen de ander, totdat ze uiteindelijk alle drie alleen nog tijdens het slapen bij haar hoefden te zijn. De rugzak belandde in een hoek van haar kamer en werd vergeten. Inmiddels zijn we jaren verder. Vera heeft zelf leren zwemmen. En als dat om één of andere reden eventjes niet zo goed meer lukt, mogen manlief en ik steeds vaker haar reddingsboeien zijn.
Voor Vera waren dit haar knuffels. Toen zij als peuter halsoverkop naar ons toe was gebracht, had ze hen harder nodig dan ooit. Van het ene op het andere moment was alles in haar leven nieuw en anders, en dat was verschrikkelijk eng. Uiteraard kon ze zich niets herinneren van haar babytijd, een periode die ze bij ons thuis had doorgebracht. En dus zocht Vera houvast in het enige dat ze nog wél kende: de drie pluchen beesten die ze had meegekregen bij haar vertrek.
Overal gingen ze mee naartoe. Naar bed, naar beneden, naar de wc, naar buiten. Ze deed niets zonder haar drie pluizige reddingsboeien. Het was een heel gesjouw, want haar kleine armpjes waren eigenlijk niet groot genoeg om ze allemaal tegelijk vast te houden. Telkens viel er eentje op de grond. Omdat dit natuurlijk helemaal niet handig was, bedacht ik gauw een simpele oplossing.
Zo werd Vera ‘het meisje met de rugzak’. Met een beetje proppen pasten ze er allemaal in, en konden ze altijd heel dicht bij haar zijn. Eindelijk had ze haar handen weer vrij, terwijl het drietal continu, veilig opgeborgen, om haar schouders hing. Deze houvast was voldoende voor Vera, en stukje bij beetje durfde ze haar nieuwe wereld te gaan verkennen.
Na verloop van tijd vergat ze steeds vaker de rugzak om te doen. Het was niet meer altijd noodzakelijk dat de knuffels overal mee naartoe gingen. Eerst bleef de één boven in haar bed, en toen de ander, totdat ze uiteindelijk alle drie alleen nog tijdens het slapen bij haar hoefden te zijn. De rugzak belandde in een hoek van haar kamer en werd vergeten. Inmiddels zijn we jaren verder. Vera heeft zelf leren zwemmen. En als dat om één of andere reden eventjes niet zo goed meer lukt, mogen manlief en ik steeds vaker haar reddingsboeien zijn.
Reacties
Een reactie posten