Treinenliefde

Mijn huis is overgenomen door een trein. Nou ja, alleen de woonkamer dan. En ik heb het natuurlijk niet over zo’n echt geel-blauw NS monster, maar over een modelspoorbaan. Maar het is wel een héle grote! Mijn volledige vloeroppervlak is veranderd in een ware transportroute.

Afgelopen zondag gingen manlief en Thomas een dagje samen op pad, terwijl Vera en ik een theatervoorstelling bezochten. Aangezien Thomas een enorme voorliefde voor treinen heeft, koos hij voor een bezoekje aan het Spoorwegmuseum. Het toeval wilde dat daar juist dit weekend een groots modelspoorevenement plaatsvond. Lekkerbekkend had Thomas er rondgelopen. Wat was er veel te zien en te doen. Ook de handen van manlief begonnen na een tijdje ernstig te jeuken. Het was onvermijdelijk: er móest een (kinder)treinbaan mee naar huis genomen worden.

Dus hups ik nu hink-stap-sprongend door de kamer. Stofzuigen is een soort hindernisparcours geworden en ik kan mezelf nog net op mijn stoel achter de eettafel wurmen, want bijna raken de poten de rails. Het is een flink wat ruimte innemend obstakel, maar de kinderen genieten er met volle teugen van. Thomas fladdert steeds enthousiaster met zijn armen heen en weer als de wagonnetjes harder en harder gaan en ook Vera vindt het geweldig. Het is prachtig om te zien.

 

 

Het vergt wel wat begeleiding, want op tijd op het ‘stopknopje’ drukken is (op zijn zachtst gezegd) een aandachtspuntje te noemen. Er zijn al een aantal botsingen geweest. Gelukkig kunnen de treintjes tegen een stootje. Om de beurt brullen manlief en ik luidkeels dat er geremd moet worden. Vooral voor Thomas moet dit signaal vroegtijdig afgegeven worden, want in zijn hoofd gaat het verwerken van informatie nu eenmaal wat langzamer. Vera reageert vlugger, maar bij haar is nogal wat impulsiviteit terug te zien in het spel. Als zij nét iets anders in haar koppie heeft, kunnen wij blijven roepen tot we een ons wegen. Het is grappig om te merken hoe ze beiden anders omgaan met dit speelgoed. Manlief en ik ontpoppen onszelf ondertussen tot heuse hulpmachinisten.

Hoewel we inmiddels toch ook maar een grote doos hebben aangeschaft zodat de treinbaan af en toe opgeborgen kan worden, vrees ik voorlopig te moeten blijven hinkelen door het huis. Want stiekem is Thomas een klein beetje verliefd geworden: elke avond geeft hij de wagonnetjes stuk voor stuk een voorzichtig kusje voor het slapengaan. En alleen al omdat ik dat zó ontzettend aandoenlijk vind, stel ik natuurlijk met liefde mijn woonkamervloer beschikbaar!