Een flesje
Na jarenlang zelf proberen, tobben en zoeken is er nu
eindelijk hulpverlening opgestart voor Vera. En voor ons, want het opvoeden van
een kind met forse hechtingsproblemen is een flinke uitdaging gebleken.
Ondersteuning en handvatten zijn dus niet alleen zeer gewenst, maar simpelweg
broodnodig.
We krijgen voor het eerst uitleg over hechting die écht bij onze situatie aansluit, aan de hand van “de bouwstenen van Truus Bakker”. Dit model, van een overduidelijk oer-Hollandse expert, zorgt er direct voor dat er kwartjes naar beneden kletteren die eigenlijk jaren geleden al hadden moeten vallen. Door de bouwstenen van Truus zien we in één oogopslag in welke fase het is misgegaan bij Vera, en wat daar nu de gevolgen van zijn.
We krijgen voor het eerst uitleg over hechting die écht bij onze situatie aansluit, aan de hand van “de bouwstenen van Truus Bakker”. Dit model, van een overduidelijk oer-Hollandse expert, zorgt er direct voor dat er kwartjes naar beneden kletteren die eigenlijk jaren geleden al hadden moeten vallen. Door de bouwstenen van Truus zien we in één oogopslag in welke fase het is misgegaan bij Vera, en wat daar nu de gevolgen van zijn.
Gelukkig levert dit, naast frustratie over waarom alle professionals
uit Pleegzorgland ons dit nooit eerder hebben verteld, ook meteen wat op. Het wordt
namelijk duidelijk dat we dingen kunnen gaan dóen, zodat Vera alsnog kan
ervaren wat ze eerder heeft gemist of tekort is gekomen. We kunnen haar zo de
verschillende fases van hechting opnieuw helpen doorlopen, te beginnen bij de
babytijd. De hoop is dat haar fundering dan steviger wordt en ze steeds een
naar een hogere bouwsteen door kan gaan groeien. We krijgen de eerste concrete
opdracht mee en kunnen aan de slag.
En dus sta ik op een druilerige donderdagmiddag peinzend in
de plaatselijke Hema, op de babyafdeling. En hoewel het nergens op slaat, voel
ik me ongemakkelijk. Niemand kan aan mij zien dat er thuis geen wolk van een
baby, maar een eigengereide zesjarige op me wacht. Toch voelt het vreemd als ik
even later bij de kassa een flesje sta af te rekenen.
Vera vindt het prachtig. Samen bekijken we eerst de grote
doos met daarin al haar bewaarde babyspulletjes. Ze wil perse een pyjama uit
die tijd aanpassen. En warempel, ze weet zichzelf erin te wurmen en weigert hem
nog uit te doen. Haar buik, armen en benen zijn bloot, want ze is natuurlijk in
de tussentijd een stuk groter gegroeid. Maar dat maakt haar niks uit. Ze
nestelt zich in een veilig verleden waarin ze 24 uur per dag werd omgeven door
niets anders dan onze warme zorg, en ze geniet.
Op mijn schoot, het past nog maar net met haar lange benen,
drinkt ze warme melk. Uit het flesje, in mijn armen. Ze ontspant en kan zich
volledig overgeven aan het gevoel van wat ooit was, omdat dit kennelijk is wat
ze nu nog nodig heeft. Na het flesje en een ferme boer krult ze zich tevreden
op en valt met haar duim in de mond bijna in slaap, net als toen, liggend op
mijn inmiddels ook bijna slapende benen. Ik denk terug aan vroeger en krijg
tranen in mijn ogen. Ik zet mijn schaamte even opzij en omarm in stilte dit
bijzondere moment.
Ondanks dat ik deze schaamte niet op haar wil overbrengen, voel
ik me toch genoodzaakt Vera uit te leggen dat niet alle mensen zullen begrijpen
waarom we dit doen, en dat sommigen het misschien zelfs een beetje vreemd zullen
vinden. Dat klasgenootjes misschien zullen lachen als ze het hen verteld. Want
ik wil voorkomen dat ze gekwetst wordt. Ze heeft immers al genoeg deuken
opgelopen in haar leventje. Vera zegt het te begrijpen. Haar begrip blijkt echter
van korte duur: de eerste de beste persoon die we die dag tegenkomen (de caissière
in de supermarkt) vertelt ze vol trots dat ze een heerlijk flesje melk heeft
gedronken bij mama op schoot.
Met het schaamrood op mijn kaken laad ik zo snel als ik kan
de boodschappen in en reken ik af. Vanbinnen vervloek ik haar heerlijke onbevangenheid,
terwijl ik er tegelijkertijd gruwelijk jaloers op ben. Ik moet er nog aan
wennen: mijn grote mooie meisje, die stiekem nog steeds af en toe eventjes mijn
kleine kwetsbare baby'tje blijkt te moeten zijn.
Wat mooi geschreven en wat mooi dat je pleegdochter dit zo mooi oppakte.
BeantwoordenVerwijderenNiet voor schamen hoor!
De omgeving snapt wel vaker dingen niet en dit is belangrijk.
Groeten van een (adoptie) moeder.
NB: vanuit adoptieperspectief is er waarschijnlijk veel te vinden wat je zult herkennen.
Bedankt voor je mooie reactie Nannie!
BeantwoordenVerwijderenHet klopt inderdaad dat er vanuit adoptieperspectief veel herkenningspunten te vinden zijn.