De pilletjesdokter
Woensdag was het zover. Vera had reikhalzend naar deze dag
uitgekeken, hoewel met wisselend enthousiasme. Het ene moment ging ze volledig
over de rooie als ik haar wat uitlegde over ons aanstaande bezoek aan de “pilletjesdokter”,
het andere moment leek ze er zowaar zin in te hebben. Hoe dan ook, de dag van
de afspraak was aangebroken. We konden eindelijk terecht bij de kinder-en
jeugdpsychiater (alias pilletjesdokter dus) voor advies wat betreft de
medicamenteuze behandeling van Vera’s ADHD. Vera was gespannen, ze stuiterde de
hele dag al van driftbui naar driftbui en vroeg keer op keer om uitleg over wat
er zou gaan gebeuren. Tergend traag tikte de tijd weg, maar aan het einde van de
middag zaten we dan toch samen in de wachtkamer, klaar voor actie.
Een tijdlang twijfelden manlief en ik of het de juiste keuze
zou zijn: Vera aan de medicatie. We vonden het een hele stap. Zou het wel
helpen? Hoe zat het met bijwerkingen? Wat waren de langetermijneffecten? Hoe
zou Vera het vinden? Zou ze het niet als een zoveelste afwijzing ervaren en het
gevoel hebben gestraft te worden voor iets wat ze niet goed deed? Uiteindelijk
besloten we dat het in Vera’s belang was om het in ieder geval te gaan
proberen. De verwachting van de professionals en hoop van ons is dat door
afname van haar impulsiviteit en opvliegendheid, er meer ruimte komt om (met de
juiste hulp en therapie) tot een betere hechting te kunnen komen. Meer rust in
haar hoofd en in ons huis zou dus voor ons allemaal heilzaam kunnen zijn.
Inmiddels aanbeland in de spreekkamer van de
pilletjesdokter, nam Vera het woord. Zittend als een vorstin op een hoge
triptrapstoel stak ze vastbesloten van wal: “Ik heb ADHD. Dat betekent dat ik
heel druk kan zijn en het me niet goed lukt om op te letten. Als ik op school
ben zegt de juf de hele tijd dat ik moet opletten, maar dat doe ik niet. Ik
word ook snel boos en dan zeg ik gemene dingen tegen papa en mama. Daarom wil
ik een pilletje.” Glimmend van trots staarde ik haar met open mond aan. Beter
had ik het zelf niet kunnen uitleggen. Dat vond de pilletjesdokter ook. Ze
vertelde ons en Vera een heleboel over de verschillende pillen die er zijn, we
mochten ze zelfs bekijken en we maakten een keuze. Inmiddels waren onze
twijfels verdwenen: Vera rende joelend onafgebroken rondjes om een grote gesprekstafel
heen. Gelukkig deden meer kinderen die in deze spreekkamer kwamen dat,
verzekerde de pilletjesdokter ons glimlachend.
Even later stapten Vera en ik samen de apotheek binnen. “Ik
kom pilletjes halen”, vertelde Vera, waarna ze doorratelde over allerlei
andere dingen en wel honderd vragen stelde aan de apothekersassistente, terwijl
die haar best deed één en ander in te voeren in de computer. “Indicatie ADHD,
schat ik zo in?”, vroeg ze mij met een knipoog. Ik knikte lachend, de ADHD droop
van Vera af en vulde de apotheek met gebabbel over haar chaotische gedachten.
In de auto terug naar huis kwam de spanning van de dag er uit in een
woedeaanval, die overging in een huilbui. Met gierende uithalen viel Vera
snikkend in de armen van manlief, die de deur opendeed. Zo’n bezoek aan de
pilletjesdokter is ook niet niks, dat waren we volledig met haar eens.
Vanochtend vroeg slikte Vera het eerste (halve) tabletje. De
grootste spanning erover is verdwenen. “Het werkt al”, meldde ze me twee
minuten later opgetogen. Ik lachte, en besloot dát eerst maar eens rustig af te
gaan wachten…
Niet betweterig bedoeld, maar je schreef elders iets over een hechtingsproces wat niet helemaal verlopen was zoals het moest. Een kindje wat niet veilig gehecht is, kan gedrag vertonen wat lijkt op adhd.
BeantwoordenVerwijderenLos daarvan kun je natuurlijk ook beiden hebben...
Sterkte voor (en met) je dochter. Ik hoop dat het haar helpt.
Zo niet, dan is er mogelijk winst te behalen vanuit de hechtings-kant.
Dat klopt Nannie, daar is bij onze pleegdochter dan ook uitgebreid onderzoek naar gedaan door psychiater/psycholoog die gespecialiseerd zijn op het gebied van hechting. Helaas is er bij haar wel sprake van beide diagnoses...
BeantwoordenVerwijderen