Sterkte
Eigenlijk heb ik van jongs af aan al een grote interesse in
pleegzorg gehad. Toen ik zeven jaar oud was en per ongeluk een fragment van een
bevalling op tv had gezien, verkondigde ik acuut dat ik dát nooit mee wilde maken
en “dan wel pleegkinderen zou nemen”. Daarnaast besloot ik ook maar meteen dat
het dan wel zo leuk zou zijn om ook twee echtgenoten te hebben, want één man,
dat was natuurlijk maar saai.
Toen ik iets ouder was, ik denk een jaartje of elf, kwam ik onbedoeld
opnieuw met pleegzorg in aanraking. Bij mij in de klas zat een meisje, laat ik
haar Diana noemen. Met haar spierwitte gelaat, te grote bril en te korte lange
broeken spatte de kwetsbaarheid van haar af. Haar moeder verscheen weleens op
het schoolplein, ook op tijden dat dit totaal niet hoorde, en ging er steeds
onverzorgder en verwarder uit zien. Op een dag was Diana ineens weg, verhuisd naar
een pleeggezin. Ik hield een tijdje briefcontact met haar en werd uitgenodigd
op haar kinderfeestje. Daarna verwaterde het contact. Misschien omdat ik
eigenlijk niet eens Diana als persoon, maar vooral het hele breekbare van haar
bestaan zo fascinerend vond. Want als ik heel eerlijk ben, hadden Diana en ik
niet eens een echte klik, maar vond ik vooral haar situatie ontzagwekkend
schrijnend en wilde ik haar helpen om het allemaal net iets lichter te maken. De hulpverlener in mij was ontwaakt, zullen we
maar zeggen.
Inmiddels zijn ze er, die pleegkinderen in mijn leven, en
merk ik dat dit mechanisme ook bij sommige anderen zo lijkt te werken. Niet
zozeer naar de kinderen toe, maar meer naar mij als opvoeder. Niet dat mijn
leefsituatie nou zo schrijnend te noemen valt, sterker nog, ik ben erg
gelukkig, maar ik merk dat het wel vaak als “erg zwaar” wordt gezien. Sommige
mensen benoemen dit heel concreet, anderen wensen me te pas en te onpas “sterkte”
en heel vaak zeggen mensen dat ze “het zo ontzettend knap van me vinden”.
Ontzettend lief natuurlijk, en vaak ook heel fijn om te horen. Een steuntje in
de rug, want soms is het ook behoorlijk pittig en opvoeden kost nu eenmaal veel
energie.
Maar ik vind het ook vaak lastig om hierop te reageren. Het
geeft soms een beetje een ongemakkelijk gevoel. Voor mij is dit namelijk mijn
gezin. Ik weet niet beter en ik ben er ongelofelijk blij mee. Vera en Thomas
horen bij mij, en dus voed ik hen op. Heel alledaags, heel vanzelfsprekend en eigenlijk vaak ook best heel gewoontjes, alleen
met wat meer toeters en bellen en gedoe er omheen dan in het gemiddelde gezin.
Al met al was en is pleegzorg voor mij dus een hele
natuurlijke keuze. Terugkijkend naar mijzelf als zevenjarige lijkt het bijna
alsof het zo moest zijn. En wat ben ik trots op de twee prachtige pleegkinderen
die in mijn leven zijn gekomen.
Die tweede man, die laat ik echter maar aan me voorbij gaan,
want poeh, dát lijkt me pas zwaar zeg! ;-)
Reacties
Een reactie posten