Meer dan een rode neus
Gisterenochtend was het zover: we waren exclusief uitgenodigd
voor een bezoek aan het Cliniclowns college. Dagenlang leefden we er naartoe en
keken we talloze malen naar de ons vooraf toegestuurde filmpjes. Wat een
voorpret, wat een spanning!
Onderweg in de auto maakte pret plaats voor onrust. Voor
Vera werd het niet weten wat er precies zou gaan gebeuren en vooral de gedachte
aan het moeten gaan delen van aandacht met Thomas teveel. Vuurwerk op de
snelweg, de achterbank vol driftige explosies.
De laatste maanden gebeurd dit vaker. Soms lijkt het een
tijdje iets beter te gaan, maar helaas ligt de laatste echt positieve periode
al weer een tijdje achter ons. Zonder duidelijk aanwijsbare reden woedt de ene
na de andere tornado in Vera’s hoofd, een spoor van vernielingen achterlatend. Emotionele
schade. Ook bij mijzelf hakt het er weleens in, moet ik toegeven.
Vooral frustratie speelt me regelmatig parten, merk ik.
Frustratie over haar worsteling met zichzelf, en mijn niet kunnen doordringen
tot de kern hiervan. Soms zou ik wel willen schreeuwen dat ik écht ook van haar
houd, al geef ik Thomas eventjes mijn aandacht. Dat ze niet, zoals ze zelf
zegt, “rot, stom en lelijk” is, maar prachtig, bijdehand en sprankelend. Soms
zou ik haar wel op z’n kop door elkaar willen schudden om haar hoofd leeg te maken
van alle angst en onzekerheid. Ik zou haar willen kunnen laten voelen hoe
belangrijk ze voor mij is, en hoe onvoorwaardelijk ik er voor haar wil zijn.
Maar soms neemt ook bij mij de frustratie de overhand, en weet ik niet meer
goed hoe ik het beste kan reageren op weer een boze bui.
Gelukkig waren daar gisteren de Cliniclowns, koningen van de
lach, die perfect wisten te laveren tussen aandacht geven en bijsturen. Zij
lieten Vera zichzelf zijn, ze kwebbelde de hele ochtend naar hartenlust en mocht de voor
haar zo belangrijke regie pakken waar dat kon. Bijna ongemerkt schoven ze Thomas
zo nu en dan bewust naar voren, zodat ook hij aan bod kon komen, en ze
lieten hem schaterlachen als nooit tevoren. Zij zorgden dat Vera en Thomas zich
tegelijkertijd speciaal wisten te voelen. En geloof me, alleen een rode neus
opzetten is daarvoor echt niet genoeg (anders zou ik dat uiteraard acuut
dagelijks gaan doen). Het is als balanceren op een dun en kwetsbaar koord terwijl je
een cocktail met parapluutje erin probeert weg te slobberen. Een hele kunst
dus.
Gisteren was hiermee meer dan geslaagd, wat maakt dat ik
vandaag de energie weer heb om het koord opnieuw op te durven. Nu de balans nog
weten te vinden…
Reacties
Een reactie posten