Meer dan een rode neus

Gisterenochtend was het zover: we waren exclusief uitgenodigd voor een bezoek aan het Cliniclowns college. Dagenlang leefden we er naartoe en keken we talloze malen naar de ons vooraf toegestuurde filmpjes. Wat een voorpret, wat een spanning!

Onderweg in de auto maakte pret plaats voor onrust. Voor Vera werd het niet weten wat er precies zou gaan gebeuren en vooral de gedachte aan het moeten gaan delen van aandacht met Thomas teveel. Vuurwerk op de snelweg, de achterbank vol driftige explosies.

De laatste maanden gebeurd dit vaker. Soms lijkt het een tijdje iets beter te gaan, maar helaas ligt de laatste echt positieve periode al weer een tijdje achter ons. Zonder duidelijk aanwijsbare reden woedt de ene na de andere tornado in Vera’s hoofd, een spoor van vernielingen achterlatend. Emotionele schade. Ook bij mijzelf hakt het er weleens in, moet ik toegeven.

Vooral frustratie speelt me regelmatig parten, merk ik. Frustratie over haar worsteling met zichzelf, en mijn niet kunnen doordringen tot de kern hiervan. Soms zou ik wel willen schreeuwen dat ik écht ook van haar houd, al geef ik Thomas eventjes mijn aandacht. Dat ze niet, zoals ze zelf zegt, “rot, stom en lelijk” is, maar prachtig, bijdehand en sprankelend. Soms zou ik haar wel op z’n kop door elkaar willen schudden om haar hoofd leeg te maken van alle angst en onzekerheid. Ik zou haar willen kunnen laten voelen hoe belangrijk ze voor mij is, en hoe onvoorwaardelijk ik er voor haar wil zijn. Maar soms neemt ook bij mij de frustratie de overhand, en weet ik niet meer goed hoe ik het beste kan reageren op weer een boze bui.

Gelukkig waren daar gisteren de Cliniclowns, koningen van de lach, die perfect wisten te laveren tussen aandacht geven en bijsturen. Zij lieten Vera zichzelf zijn, ze kwebbelde de hele ochtend naar hartenlust en mocht de voor haar zo belangrijke regie pakken waar dat kon. Bijna ongemerkt schoven ze Thomas zo nu en dan bewust naar voren, zodat ook hij aan bod kon komen, en ze lieten hem schaterlachen als nooit tevoren. Zij zorgden dat Vera en Thomas zich tegelijkertijd speciaal wisten te voelen. En geloof me, alleen een rode neus opzetten is daarvoor echt niet genoeg (anders zou ik dat uiteraard acuut dagelijks gaan doen). Het is als balanceren op een dun en kwetsbaar koord terwijl je een cocktail met parapluutje erin probeert weg te slobberen. Een hele kunst dus.

Gisteren was hiermee meer dan geslaagd, wat maakt dat ik vandaag de energie weer heb om het koord opnieuw op te durven. Nu de balans nog weten te vinden…

Reacties

Best gelezen berichten