Bijzondere cake

Vandaag bakt Thomas een cake, samen met papa. Een hele lekkere zelfs: een chocoladecake…mét extra stukjes chocolade. Ik zit op mijn werk en krijg één voor één de  vrolijke foto’s binnen op mijn gsm. Thomas die vol overgave de restjes beslag van de mixer af likt, zijn besmeurde mond daarna en zijn trotse gezicht bij het eindresultaat. Eerlijk is eerlijk, het ziet er heerlijk uit, ik krijg er trek van.
 

Maar denk maar niet dat ik, eenmaal thuis, een stukje mag proeven van Thomas. Want nee, deze cake heeft hij speciaal gemaakt voor twee hele bijzondere mensen. De heldinnen van Thomas, de juffen van zijn (ZML) school. Morgen gaat namelijk een grote wens van Thomas eindelijk in vervulling: de juffen komen bij ons thuis op bezoek! En waar ik op zulke momenten altijd stiekem net even meer als anders zorg dat het huis enigszins aan kant is, bakt Thomas dus een cake, zodat er iets lekkers is voor bij de koffie.
 

Nou moet ik zeggen dat ik heel veel juffen (en meesters, niet te vergeten) heel bijzonder vind. Ga er maar aan staan, de hele dag al die kinderen om je heen die je niet alleen in de smiezen moet zien te houden en heelhuids weer bij hun ouders moet afleveren, maar die je ook nog eens een heleboel nuttige dingen moet leren! Maar deze juffen zijn extra bijzonder.  Voor ons, maar vooral voor Thomas.
 

Zij snappen namelijk dat Thomas, na een lange rit in het busje ’s ochtends, even bij moet komen. En dat ze dan vooral níet moeten benoemen hoe moe hij eruit ziet, omdat dit dan alleen maar erger wordt.

Zij zien dat het Thomas niet lukt om op een stoel te blijven zitten, maar dat hij wel bijna alles uit de les meekrijgt als hij mag bewegen en hij dus soms letterlijk onder zijn stoel ligt mee te luisteren.

Zij hebben oog voor Thomas’ pogingen om met andere kinderen te spelen en begeleiden hem hierbij als dit nog niet helemaal lukt.

Zij blijven rustig als hij een puzzel door het lokaal heen gooit omdat het zelfstandig werken net even niet gaat lukken vandaag (maar laten hem wel zelf de stukjes weer netjes opruimen, zoals het hoort).

Zij begrijpen dat het produceren van heel veel decibel aan geluid (inclusief tranen en trappelende ledematen) bij Thomas niet altijd betekent dat er iets heel ernstigs aan de hand is, maar dat dit ook bij kleine veranderingen al kan gebeuren.

Zij vegen zijn jas schoon als zo’n driftbui jammerlijk in een modderplas eindigt. En verontschuldigen zich vervolgens ook nog bij ons omdat hij zo vies is geworden (wat natuurlijk helemaal niet nodig is!).

Zij knutselen met Thomas de mooiste werkjes voor onze verjaardagen. Zelfs als hij op een dag aankondigt dat Ken jarig is (ja, het breedgeschouderde vriendje van Barbie), wordt er stante pede een prachtige kroon gefabriceerd. Die vervolgens ietwat aan de grote kant blijkt te zijn, omdat Thomas heeft uitgelegd dat Ken “een meneer” is.

Zij verschonen keer op keer zijn luier, en kunnen er hartelijk om lachen als een drol ineens wegrolt en ze er zelf per ongeluk in gaan staan (tot grote hilariteit van Thomas, uiteraard).

Zij bieden hem letterlijk houvast, zijn een anker, door er voor hem te zijn en naast hem te zitten. Ook al vergeten ze dan weleens tegen hem te zeggen dat ze gaan opstaan, waardoor Thomas even later bungelend aan hun arm van de grond loskomt.

Zij staan ons elke dag met een grote lach op te wachten na school en hebben altijd iets positiefs te vertellen. Ook al was het eigenlijk een rotdag voor Thomas. Want, relativeren zij: “hij kan al zo goed aangeven wat hem dan dwarszit, of: “ze zijn allemaal echt zo aan vakantie toe.”
 

Zij helpen Thomas om te leren op een manier die bij hem past. Zij vragen hem niet om te veranderen, maar sluiten bij hem aan. Zij zíen Thomas. Hij mag er zijn in hun klas.

Ik kan niet anders dan Thomas groot gelijk  geven, deze bijzondere juffen verdienen een hele bijzondere cake.

P.S. Gelukkig heb ik later toch nog een stukje mogen proeven, en lékker dat ‘ie was!!