Verbazing

Drieënhalf jaar geleden zat ik er voor het eerst: op het harde stenen bankje in dat veel te hete zwembad. Het werd tijd dat Thomas leerde zwemmen, vond ik, en gelukkig had ook hijzelf er heel veel zin in. Vol enthousiasme spetterde hij erop los in het ondiepe, verwarmde water.  Het ging best goed, die eerste periode. Thomas deed aardig mee met de groep, met her en der wat extra ondersteuning en uitleg van een behulpzame stagiaire. Maar toen was daar de overgang naar het diepe. Waar even op de bodem gaan staan geen optie meer was en het water ineens véél kouder aanvoelde. Er volgden lessen waarbij het niet of nauwelijks lukte Thomas te motiveren het zwembad in te gaan. Gillend en spartelend van frustratie zat en lag hij langs de kant. Een drama was het.
Toch zetten we door. Met behulp van een wetsuit en één op één begeleiding ging Thomas weer het water in. Technisch correct zwemmen bleek de volgende uitdaging. Ook het consequent opvolgen van instructies lukte Thomas nauwelijks. Zijn zwemleraar begon twijfels uit te spreken en ook ik vroeg me af of er ooit een A diploma zou komen. Nou ja, als hij maar leert om boven water te blijven, werd toen mijn insteek. Veiligheid was ten slotte het allerbelangrijkste. Bijstellen, altijd maar bijstellen, en die eeuwige onzekerheid, het niet weten of iets ooit zal gaan lukken en hoe lang het goed is een bepaald doel na te blijven streven: het hoort erbij als ouder van een zorgintensief kind, maar mijn hemel, wat vind ik dat soms lastig.
Toch zit ik hier nu weer, drieënhalf jaar later. Op zo’n stenen bankje in een veel te warm zwembad. Er hangen feestelijke vlaggetjes aan het plafond. Zenuwachtig staat Thomas op de rand, in T shirt, korte broek en met schoenen aan. Hij aarzelt even, want in één keer het frisse water ingaan is nog steeds niet iets wat hij prettig vindt. Maar dan…springt hij. In keurig rechte baantjes zwemt hij heen en weer. Hij doet bijna precies wat hem gevraagd wordt. Mijn ogen worden vochtig en ik doe mijn best de brok in mijn keel weg te slikken. Een kwartier later is er applaus en krijgt Thomas van de badmeester zijn A diploma overhandigd. Hij kijkt verrast, verbaasd misschien zelfs, maar begint vervolgens hard te juichen.
En dat is nu de andere kant van de medaille: door die eeuwige onzekerheid weet Thomas mij keer op keer te verbazen. Door alles wat hij leert, door hoe hij zich steeds verder ontwikkelt en door alles wat hij ineens wél blijkt te kunnen. Die verbazing maakt me extra trots op alle dingen die hij weet te bereiken. En mijn hemel, wat is dát een fijn gevoel!

Reacties

Best gelezen berichten