Vera’s vragen over voogdij

Het zijn pittige weken bij ons thuis. Nou ja, als ik er goed over nadenk is het eigenlijk vooral heftig in mijn hoofd. Vorige week donderdag sprongen ineens de tranen in mijn ogen terwijl ik met de auto onderweg was naar mijn werk, zomaar vanuit het niets (althans…zo leek het). Vera had de hele ochtend als een malle lopen stuiteren en Thomas raakte compleet overprikkeld door haar drukke gedrag. Een niet zo fijne combinatie. Ikzelf had de halve nacht liggen draaien en woelen, dat deed ook al niet veel goed. Gehaast bracht ik de kinderen naar school, en vervolgens verschenen de waterlanders. 

Terugblikkend weet ik heus wel waar dit vandaan kwam; een tijdje geleden stond ik stil bij het feit dat manlief en ik nu een jaar pleegoudervoogd van Thomas zijn. Ook Vera kreeg hier het één en ander van mee, en ging voor het eerst echt doorvragen op dit onderwerp. “Wat is dat dan?” “Hoe zit dat bij mij?” Ik legde haar uit dat zij een voogd heeft en wat dit inhoudt. Dat vond ze overduidelijk maar niets; ze werd vreselijk boos en ontzettend verdrietig. “Ik wil dat jullie ook míjn voogd worden, net als bij Thomas, en dat jullie alles voor mij mogen beslissen, want jullie kennen mij het best”, wist ze tussen het snikken door uit te brengen.

Het raakte me diep, want wat voelde ik me onmachtig op dat moment. Al meer dan een jaar proberen we toe te werken naar pleegoudervoogdij voor Vera, maar telkens stokt het op de emoties en wensen die haar ouders hieraan koppelen (waar ik overigens best begrip voor heb). Nu Vera zo duidelijk haar eigen visie hierover had uitgesproken vond ik dat haar voogd dit ook moest weten. Er volgden mails, telefoontjes en gesprekken. Met ons, maar dit keer ook met Vera. Het bracht dit langslepende proces ineens in een stroomversnelling, met alle spanningen van dien. 

Inmiddels is besloten dat, om allerlei redenen maar vooral omdat Vera het zo graag wil én heel hard nodig heeft om zich veiliger te kunnen voelen (iets wat gezien haar hechtingsstoornis al enorm ingewikkeld is) de pleegoudervoogdij aangevraagd gaat worden. Al jaren regelen wij alles rondom de zorg voor Vera, maar ook in contacten met haar ouders, zelf. Dit loopt hartstikke goed maar toch is er weerstand en wordt er strijd gevoerd. Misschien alleen al om het simpele feit dat dit iets is waarover gestreden kán worden. 

Iedere dag vraagt Vera me nu of ik haar voogd al ben, moet ik haar uitleggen dat we nog een hele poos moeten wachten en dat we niet zeker weten wat de rechter hierover zal gaan beslissen. Iedere dag weer zie ik de teleurstelling in haar ogen. Ook in mijn hoofd loopt de stress soms torenhoog op. Wat als dit, wat als dat? Vooral het begeleiden van de bezoekjes met haar ouders vind ik hierdoor momenteel extra beladen. Dat merkte ik ook die bewuste donderdagochtend. In de middag zou moeder langskomen en omdat ik daar tegenop zag werd het me allemaal even teveel. 

Zucht. Op sommige momenten vind ik pleegmoeder zijn zo ontiegelijk complex. Vooral omdat ik nooit gedacht had dat opkomen voor het belang van een kind zoveel ingewikkeldheden met zich mee zou brengen.

P.S. Gelukkig voelde manlief haarfijn aan dat ik echt last had van al die spanning, en kwam hij met deze prachtige rozen aanzetten. Zowel in huis als in mijn hoofd fleurde de boel acuut weer wat op :-)