De appels van opa

Al wekenlang is Vera erover bezig. Wanneer zien we ze? Op welke dag precies? Zouden ze cadeautjes meenemen? Een eindeloze stroom vragen rolt keer op keer uit haar mond. Wat is ze nerveus. Ik begrijp het wel, want het komt niet zo vaak voor dat ze hen ziet, de ouders van haar moeder, haar opa en oma. Het is een bijzondere gelegenheid, een soort minifeestje eigenlijk.

Eens per jaar plannen we zo’n feestelijk bezoekje. We zijn er vorig jaar mee begonnen, toen Vera alweer bijna vier jaar bij ons woonde. Door allerlei omstandigheden was het er niet eerder van gekomen, maar nu leek er eindelijk wat ruimte voor in Vera’s hoofd. Eerst hebben we eindeloos foto’s bekeken. Dit is opa en dit is oma. Ze had geen flauw idee meer, maar was wel razend benieuwd. We spraken af op een gezellige plek waar genoeg ruimte was om te spelen.

Ook dit keer deden we dat weer. De dagen voorafgaand het bezoekje is Vera niet te genieten. Ik krijg de volle laag en manlief ook. De spanning stijgt tot grote hoogte als gevolg van alle zenuwen. Dat benoemen helpt een heel klein beetje, maar we moeten nog steeds op eieren lopen. Samen maken we een tekening voor opa en oma. Die zullen ze vast heel mooi vinden. Na school stoppen we hem  in de tas waarin ik ook het drinken en de koekjes meeneem, genoeg voor iedereen.

Zodra we Thomas hebben opgehaald rijden we direct door naar de kinderboerderij waar we hebben afgesproken. Vanuit de verte zie ik de voogd al staan, samen met moeder en natuurlijk ook opa en oma. Vera weet niet hoe snel ze de auto uit moet klimmen en rent op ze af. Wat is ze blij dat het eindelijk zover is!

Nadat alle presentjes zijn uitgepakt is de ergste spanning verdwenen. Vera en Thomas gaan samen spelen en trekken hun eigen plan. Fijn dat ze die ruimte voelen, dat is goed. Af en toe komt Vera even naar het plekje waar we samen zijn gaan zitten en kan ik het contact tussen opa en oma en hun kleindochter aanschouwen. Het is onwennig maar ook speciaal. Vooral vanuit Vera druipt de onvoorwaardelijke loyaliteit er vanaf. Want hoewel deze opa en oma slechts een beperkte rol in haar dagelijks leven spelen, zijn ze toch belangrijk voor haar. Ik zie hoe oma in stilte trots naar haar kleindochter kijkt. Ze zegt en vraagt niet veel maar vindt het overduidelijk fijn om Vera weer te zien. Voor opa is contact maken nog lastiger. Ik merk dat hij oogcontact ingewikkeld vindt en hij praat vrij onduidelijk, waardoor Vera hem soms moeilijk kan begrijpen.

Hij heeft echter een geheime troef: zijn appels. Vera’s moeder heeft ons er al vaak over verteld. In de periode dat Vera bij haar ouders woonde zochten ze opa regelmatig op. En elke keer weer kreeg Vera dan een glimmende rode appel van hem. Ook nu heeft hij er een paar voor haar meegenomen. Meteen zet ze haar tanden erin. “Opa’s appels zijn de allerlekkerste van de hele wereld”, zegt ze lachend, met propvolle mond. Wat een mooi moment en een prachtige familietraditie. Vanuit mijn ooghoek kijk ik stiekem even naar Vera’s opa, en zie ik hem glunderen van plezier…