Eventjes weg

Eigenlijk schrijf ik altijd over Vera en Thomas. En zijn zij niet het lijdend voorwerp van mijn verhalen, dan is mijn werk in de GGZ altijd nog een enorme inspiratiebron. Maar vandaag schrijf ik eens over iets heel anders (oké, plus een heel klein beetje over de kinderen dan). Ik ben namelijk net een weekendje weggeweest met manlief, en eigenlijk vind ik dat ook wel een keer een blogje waard! Het komt helemaal niet zo vaak voor dat wij langer dan een paar uurtjes samen zijn. We zijn een goed geoliede machine, werkzaam in een strak schema dat compleet om de kinderen heen is gebouwd. Werk ik, dan is manlief thuis, en andersom. Na het alom bekende spitsuur waarin wordt gekookt, gegeten en gebadderd ploffen we 's avonds uitgeteld op de bank. Welke ouder kent dit nou niet? Dit weekend was dat anders, en wat hebben we daarvan genoten! Terwijl Vera en Thomas zich opperbest vermaakten tijdens een logeerpartij bij mijn ouders togen wij naar Amsterdam voor het trouwfeest van een lieve studievriendin. Lees je mee met mijn fotoverslag?

Allereerst zochten we ons hotel op, waar meteen onze lachspieren aan het werk werden gezet. Want na het inchecken liepen we van de receptie richting onze kamer, nummer drie. Daar aangekomen bleek onze keycard niet te werken. We waren eindeloos aan het hannesen met dat ding toen plotseling iemand de deur opendeed. Nadat deze persoon, een schaars geklede Aziatische vrouw, ons in gebrekkig Engels duidelijk had gemaakt dat dit háár kamer was, kwamen we er met het schaamrood op onze wangen achter dat we in kamer dertien thuishoorden. Ook iets met een drie, maar dan nét even anders. Oeps :-)
Eindelijk gearriveerd op de juiste kamer plofte ik meteen enthousiast op het bed. Jéééh: dat lag heerlijk!! Manlief maakte meteen van de gelegenheid gebruik en laste ter plekke een powernap in.

In het hotel konden we fietsen huren. Leuk! We bleken vlakbij het Amstelpark te zitten en genoten daar van het mooie weer, de prachtige kunstwerken en een verukkelijk ijsje. Er was ook een gigantische speeltuin te vinden. Zaten we daar: eindelijk een weekend zonder de kinderen, maar alsnog tussen het kleine grut ;-). We bedachten dus direct dat we écht nog een keertje terug moeten gaan, maar dan samen met Vera en Thomas!

Vervolgens vonden we een leuk Italiaans restaurantje, vlakbij ons hotel. We konden op ons gemakje genieten van een voor-én hoofdgerecht terwijl we rustig met elkaar konden praten. Geen kind om te vermaken, geen geren tussen de tafeltjes door en geen wiebelende wijnglazen die dreigden om te vallen. We proosten samen op dit fijne weekend.

Die avond fietsten we (manlief in pak met stropdas en ik in jurkje zonder pindakaasvlekken) naar het trouwfeest. Wat was het bruidspaar mooi en wat waren de biertjes lekker! We dansten tot na middernacht en rolden daarna met vermoeide voeten het heerlijke hotelbed in. Na net te weinig slaap, enkele paracetamolletjes en een lekker ontbijtje was het tijd om weer terug naar huis te rijden.
Daar aangekomen keken we lekker lui naar een grappige film, terwijl we ons intussen stiekem al afvroegen hoe het met de kinderen zou zijn. Even later klonk luid het geklepper van de brievenbus. Daar waren mijn ouders, met een blije Vera en Thomas. Ze hadden het (zoals altijd) reuze leuk gehad! Terwijl ze enthousiast al hun avonturen uit de doeken deden en ook wilden weten wat wij allemaal hadden meegemaakt, bedacht ik dat dit misschien wel het allermooiste moment was van het hele weekend: samen thuiskomen, met zijn viertjes nagenieten, en ons als gezin weer helemaal compleet voelen...!!