Drie weken niks
Eigenlijk is er niet zo heel veel bijzonders aan ons gezin.
Natuurlijk hebben Vera en Thomas allebei een flinke rugzak met bagage en lopen
daardoor dingen soms wat anders dan gebruikelijk. Het zijn echter voor mij
vooral de toeters en bellen eromheen die maken dat ik merk dat we een pleeggezin
zijn. Zo komen er nogal wat hulpverleners bij ons over de vloer, en is er
uiteraard ook ruimte voor allerlei contacten met familie van de kinderen.
Om te beginnen is er de pleegzorgwerker, afgekort ook wel ‘pzw’
genoemd. Zij begeleidt manlief en mij in onze taak als pleegouders. We kennen
haar al jaren, vanaf Vera’s babytijd, en dat is fijn. Er zijn periodes geweest
dat ons contact heel intensief was: talloze e-mails, telefoontjes en
face-to-face gesprekken passeerden de revue. De laatste tijd lopen dingen
soepeler, en dus zien we haar minder frequent.
Daarnaast heeft Vera een voogd. Haar ouders hebben
geen gezag meer, dat ligt nu dus bij deze persoon. Toen aangekondigd werd dat
voogd nummer acht ten tonele zou gaan verschijnen, besloot ik actie te ondernemen.
Een aantal keer bellen met diverse leidinggevenden en inhoudelijk managers en
ik had het voor elkaar: Vera kreeg dezelfde voogd als Thomas. Een fijne vrouw
met wie we goed kunnen samenwerken. Inmiddels hebben wij de voogdij over Thomas
(pleegoudervoogdij
heet dat, heel toepasselijk) en komt zij dus nog alleen af en toe langs voor
Vera.
Het allerbelangrijkste zijn natuurlijk de ouders
van Vera en Thomas. Hen kregen we cadeau bij dit hele
pleegzorgavontuur, want ze spelen een grote rol in hun leven (en dus ook in dat
van ons). Allemaal komen ze bij ons thuis op bezoek, bijna elke week staan er
wel één of twee namen op de kalender. Meestal loopt dit prima, maar soms
zijn er spanningen. Ik begeleid alle ouderbezoekjes zelf, en dat kost best veel
energie. Tussendoor houden we contact via WhatsApp en stuur ik allerlei
nieuwtjes en fotootjes door. Op bijzondere dagen, zoals Vader/Moederdag en
verjaardagen, Skypet Vera met haar ouders.
Tenslotte zijn er nog een aantal andere familieleden. Het contact
met hen staat op een lager pitje, omdat Vera en Thomas hier beperkter behoefte
aan hebben. Op drie afzonderlijke middagen (moederskant van Vera, vaderskant
van Vera, en moederskant van Thomas) gaan we eens per jaar iets leuks doen met
zijn allen, zodat de kinderen hen kunnen ontmoeten in een ongedwongen context.
Lekker spelen met elkaar werkt het beste, is onze ervaring.
Hoewel veel pleeggezinnen waarschijnlijk nog uitgebreidere bezoekregelingen en pleegzorgwerker/voogd- contacten moeten
onderhouden, vind ik al onze toeters en bellen toch ook aardig intensief. Deze
zomer lassen wij daarom voor het allereerst een algehele pauze in, tijdens onze
vakantie. Geen bezoekjes van ouders, geen mailtjes van de voogd, geen belletjes
met de pleegzorgwerker en ook geen WhatsApp contacten. Drie weken helemaal niks.
Daarna mag het hele circus weer in volle glorie aantreden, maar eerst is er 21
dagen radiostilte. Ik moest er lang over nadenken, want konden we dit wel
maken? Er begon alweer een geniepig schuldgevoel te knagen in mijn buik, maar
manlief en alle hulpverleners waren heel stellig: dit mocht, dit kon, en dit
was nodig. Even opladen, en vooral: even een doodgewoon gezin zijn met zijn
viertjes. Gewoon gedachteloos genieten. Niets bijzonders aan!
wij doen dit ook altijd, broodnodig! alleen een bezoek van vader van 1 van de kinderen op een ongedwongen manier op ons vakantie adres (een huisje) verder 6! weken niets. Heerlijk!
BeantwoordenVerwijderenWat heerlijk zeg! Alvast een fijne tijd gewenst!!
Verwijderen