Pleegkinderen en Playmobil

Het is een druilerige donderdagmiddag en de kinderen vervelen zich stierlijk. Ze hebben al een film gekeken en we hebben met zijn drieën geknutseld. Meneer en mevrouw hebben geen flauw idee wat ze nog meer zouden kunnen doen. Aan mij dus de eer om met een steengoed voorstel te komen, want van dat gehang en gezeur word ik zelf ook maar kriegelig.

Een treinbaan bouwen? Nee, geen zin in. Met de Barbies spelen? Mwah, gisteren nog gedaan. En Playmobil dan, op een groot kleed in de woonkamer? Jaaa, dát is een leuk plan. Acuut denderen Vera en Thomas de trap op om boven de spulletjes te gaan halen. Ik leg alles klaar en hun spel gaat van start.

Bladerend in een tijdschrift aanschouw ik met een half oog wat ze aan het doen zijn. Vera neemt de leiding en Thomas volgt haar instructies op. Zo gaat het meestal. Zodra ik het idee krijg dat zijn stem verloren raakt in de vloedgolf van haar commando’s, grijp ik in en stuur ik bij. Maar vandaag mag ik niet klagen: ze spelen heel lief met elkaar samen.

Ik spits mijn oren als ik hoor wat voor verhaaltje ze spelen. “Toen konden de papa en de mama niet meer voor het kindje zorgen”, “en daarom moest het kindje in een nieuw huisje gaan wonen”, “maar de papa en de mama mochten wel altijd op bezoek komen bij het kindje”… Vera weet het precies te vertellen en ook Thomas kan feilloos de poppetjes op de juiste positie plaatsen.
 
Ze spelen de vertelling die hen verbindt. Onbevangen en zonder waardeoordeel. Het is zoals het is en ze weten niet beter, juist omdat ze beide in hetzelfde schuitje zitten. Ikzelf moet even slikken. Want dit spel kan alleen maar worden gespeeld door kinderen met een beladen geschiedenis. Pleegkinderen met hun Playmobil, dat is alles wat ik zie. Het geeft me ergens een klein beetje een rotgevoel. Omdat ik hen niet kan geven wat ik op dit moment het allerliefste zou willen: dat alles een beetje simpeler zou zijn. Eén vadertje, één moedertje, één huisje (met desgewenst een boompje en een beestje).
 
Ik kijk naar Vera en naar Thomas en naar het verhaaltje dat ze spelen. Ik besef dat ik van hen kan  leren hoe ik hiermee om moet gaan. Inderdaad, ze hebben gelijk: het is wat het is, dit is nu eenmaal hoe hun leven gelopen is. Het is hun eigen verhaal, en dat mag er zijn. Gewoonweg zoals het is. Niets meer en niets minder. Punt.



Reacties

Een reactie posten

Best gelezen berichten