Mijlpaal


Een vriendin van mij zegt altijd: “je moet je pas ergens druk om maken als het daadwerkelijk zo is”. Wijze woorden, maar vooral veel makkelijker gezegd dan gedaan. Vooral voor mij: een altijd vooruitkijkende controlfreak die alles zo goed mogelijk geregeld wil hebben en vooral zo min mogelijk aan het toeval, lot, of hoe je het ook wilt noemen, kan en wil overlaten. Vooruit kijken, plannen, controle houden: het lijkt bijna m’n tweede natuur te zijn.
Tijdens het opvoeden van kinderen gaat deze vlieger echter lang niet altijd op natuurlijk en gaandeweg leer ik over loslaten. Het loslaten van controle, van strakke planningen, van verwachtingen…het hoort erbij, zeker als je kind zorgintensief is. Loslaten van zekerheden betekent het aanvaarden dat bepaalde dingen gewoonweg onzeker zijn. Voor mij wederom een lastig iets. In mijn overpeinzingen over de toekomst van Thomas kan ik slecht tegen deze onzekerheden. Zal hij goed leren lezen en schrijven, hoe zit het met zijn sociale contacten, hoeveel begeleiding zal hij later nodig hebben, zal hij dit zelf kunnen accepteren…?
Maar ook over kleinere zaken kan ik mijn hoofd al breken, zoals de vraag of Thomas ooit zal leren fietsen, gezien de afwijkingen aan zijn evenwichtsorgaan. Diverse malen vroeg ik dit na bij oefentherapeuten en medisch specialisten. Niemand had hierop een antwoord, we moesten het maar gewoon afwachten.
Het antwoord kwam uiteindelijk, veel eerder dan ooit verwacht, van Thomas zelf. Afgelopen weekend tijdens een logeerpartij (gelukkig inclusief mijzelf) bij opa en oma. Meneer wilde fietsen. Nog net op tijd slikte ik mijn bezorgde “dat kun je toch nog niet zonder zijwieltjes” in en besloot ik te gaan rennen. Achter zijn fiets aan, met mijn handen op zijn schouders. Het werd aanvankelijk één grote wiebeltoestand, maar uiteindelijk kon ik loslaten. Daar ging hij, fietsend met-zonder-zijwieltjes. Joelend (heel hard overigens) filmde ik het geheel met mijn gsm. Stralend, met zijn tong geconcentreerd uit zijn mond hangend, trapte hij trots heen en weer. Okay, ik moet hem helpen met het opstappen en beginnen en het remmen zal ons nog wel tig paar schoenen gaan kosten (want terugtrappen is nog lastig en stoppen kan ook best met behulp van de neus van je schoen), maar: HIJ FIETST!
Trotser dan tien pauwen bij elkaar ben ik, wat een mijlpaal! Vriendinlief heeft gelijk: soms moet je je ergens pas druk om gaan maken, als het daadwerkelijk zo is.

Reacties

Best gelezen berichten