Mijlpaal
Een vriendin van mij zegt altijd: “je moet je pas ergens
druk om maken als het daadwerkelijk zo is”. Wijze woorden, maar vooral veel
makkelijker gezegd dan gedaan. Vooral voor mij: een altijd vooruitkijkende
controlfreak die alles zo goed mogelijk geregeld wil hebben en vooral zo min
mogelijk aan het toeval, lot, of hoe je het ook wilt noemen, kan en wil
overlaten. Vooruit kijken, plannen, controle houden: het lijkt bijna m’n tweede
natuur te zijn.
Tijdens het opvoeden van kinderen gaat deze vlieger echter
lang niet altijd op natuurlijk en gaandeweg leer ik over loslaten. Het loslaten
van controle, van strakke planningen, van verwachtingen…het hoort erbij, zeker
als je kind zorgintensief is. Loslaten van zekerheden betekent het aanvaarden
dat bepaalde dingen gewoonweg onzeker zijn. Voor mij wederom een lastig iets.
In mijn overpeinzingen over de toekomst van Thomas kan ik slecht tegen deze
onzekerheden. Zal hij goed leren lezen en schrijven, hoe zit het met zijn
sociale contacten, hoeveel begeleiding zal hij later nodig hebben, zal hij dit
zelf kunnen accepteren…?
Maar ook over kleinere zaken kan ik mijn hoofd al breken,
zoals de vraag of Thomas ooit zal leren fietsen, gezien de afwijkingen aan zijn
evenwichtsorgaan. Diverse malen vroeg ik dit na bij oefentherapeuten en medisch
specialisten. Niemand had hierop een antwoord, we moesten het maar gewoon
afwachten.
Het antwoord kwam uiteindelijk, veel eerder dan ooit verwacht,
van Thomas zelf. Afgelopen weekend tijdens een logeerpartij (gelukkig inclusief
mijzelf) bij opa en oma. Meneer wilde fietsen. Nog net op tijd slikte ik mijn bezorgde
“dat kun je toch nog niet zonder zijwieltjes” in en besloot ik te gaan rennen.
Achter zijn fiets aan, met mijn handen op zijn schouders. Het werd aanvankelijk
één grote wiebeltoestand, maar uiteindelijk kon ik loslaten. Daar ging hij, fietsend
met-zonder-zijwieltjes. Joelend (heel hard overigens) filmde ik het geheel met
mijn gsm. Stralend, met zijn tong geconcentreerd uit zijn mond hangend, trapte
hij trots heen en weer. Okay, ik moet hem helpen met het opstappen en beginnen
en het remmen zal ons nog wel tig paar schoenen gaan kosten (want terugtrappen is
nog lastig en stoppen kan ook best met behulp van de neus van je schoen), maar:
HIJ FIETST!
Reacties
Een reactie posten