Pasen

Eerste Paasdag 2014. “Nie die, nie die!” Thomas laat me duidelijk weten het ergens totaal niet mee eens te zijn, als hij beneden komt en de feestelijke gedekte ontbijttafel ziet.

Ik was iets eerder beneden dan de rest en heb mijn best gedaan een lekker paasontbijt klaar te zetten. De eitjes borrelen in de pan, de broodjes en feeststol liggen klaar en voor de gelegenheid heb ik een tafelkleed met vrolijke bloemen in een zachte pasteltint uit de kast gehaald. Zelfs mét bijpassende servetten. Tevreden kijk ik naar het resultaat, lekker kneuterig maar vooral gezellig.

Thomas is echter niet dezelfde mening toegedaan.  Al snel heb ik door waar het hem om draait: de placemats die normaal gesproken bij het ontbijt op tafel liggen, ontbreken. “Leuk is dat”, mopper ik ontevreden, “probeer ik het gezellig te maken en de tafel mooi te dekken, is het weer niet goed”. Uiteraard kan Thomas helemaal niets met deze nogal subjectieve en veel te lange uitleg, en hij geeft niet op:  ”Nie die!”

Ik bedenk mezelf welk doel ik voor ogen had met het dekken van de tafel vanochtend: een gezellig ontbijt hebben met het hele gezin. Inclusief Thomas, die niet houdt van veranderingen, die het liefst heeft dat alles altijd hetzelfde blijft en die zijn houvast en veiligheid vindt in vaste patronen.  In de loop der jaren heb ik geleerd dat het zeker mogelijk is dingen voor een keer te veranderen of anders te doen, mits Thomas hierbij betrokken wordt en herhaaldelijk uitleg krijgt.

Ik besef me dat ik juist dit stukje deze paasochtend heb overgeslagen. Als ik de tafel samen met Thomas zou hebben gedekt, had hij het waarschijnlijk ook net zo kneuterig en gezellig gevonden als ik. Gemiste kans.

Zuchtend pak ik samen met Thomas zijn placemat uit de kast. We komen samen tot een compromis: bovenop het paastafelkleed en met de bijpassende servet ernaast, komt de placemat te liggen. Tevreden zitten we even later allemaal aan tafel. Met bontgekleurde eieren. Door Thomas en zijn pleegzus zelf beschilderd de dag ervoor.  Gezellig.