Genieten van (het juiste) moment

"Denk je dat dit het juiste moment is?”, vraagt Thomas aan zijn docente, vlak voor de wekelijkse paardrijles van start gaat. Zijn stem klinkt gespannen en enthousiast. “Waarvoor?” vraagt zij hem verbaasd. “Om verkering te vragen!”. Hij roept het bijna uit. De nervositeit kriebelt van zijn tenen tot aan zijn kruin en de vlinders dwarrelen opgewonden door zijn buik. Al een tijdje vindt Thomas een meisje uit het groepje waarmee hij paardrijdt leuk. Héél erg leuk. Zó leuk, dat hij het wel van de daken zou willen schreeuwen.


Dat doet hij dan ook, nou ja, bijna dan; joelend komt hij even later op me afgerend. “Ik heb verkering mama!” Hij straalt en fladdert uitgelaten met zijn armen op en neer. Na mij het heuglijke nieuws te hebben verteld  moet íedereen het weten; het barpersoneel, de overige ruiters, alle instructrices én natuurlijk de vrijwilligers die er zijn om de kinderen extra hulp en begeleiding te bieden tijdens het paardrijden. Zonder enige gêne, vol van blijdschap en ápetrots zegt Thomas tegen elk persoon die hij die middag tegenkomt dat hij een vriendinnetje heeft. Want inderdaad: ze heeft ja gezegd. Ze wist niet zo goed wat verkering precies was, maar dat gold eigenlijk net zo hard voor Thomas. Verkering is voor hem een term die hoort bij kriebels-in-je-buik en ik-vind-je-lief. Zonder verdere verwachtingen, plannen of ideeën. Echte kalverliefde; zo mooi, puur en simpel moet het ooit bedoeld zijn, denk ik mijmerend.

Terwijl in mijn hoofd vervolgens de radertjes alweer op volle toeren draaien en ik me zorgen maak over het feit dat Thomas in verband met onze verhuizing na dit seizoen zal stoppen met rijden bij deze manege en dus zijn vriendinnetje zal moeten gaan missen, geniet híj volop van dit magische moment: zijn allereerste verliefdheid. In piekergedachten verzonken kijk ik naar mijn prachtige, gelukkige mannetje en zie ik hoe intens blij hij is. Terplekke besluit ik hem te volgen en te proberen me net als hij gewoonweg te richten op de schoonheid en het fijne gevoel van het hier en nu.

“Wat ben ik trots op je dat je helemaal zelf verkering hebt gevraagd”, zeg ik hem. En meteen daarachteraan vraag ik: “hoe heet je lieve vriendinnetje eigenlijk”? Thomas moet een beetje lachen, want oeps… dát is hij door alle spanning plotsklaps helemaal vergeten. Samen lopen we vlug naar zijn verkering toe, Thomas huppelend naast me, zodat hij voordat de les begint nog even gauw kan navragen wat haar naam ook alweer was. Want daarvoor lijkt het nu toch écht wel het juiste moment 😉…




Reacties

Best gelezen berichten