Genieten van (het juiste) moment
"Denk je dat dit het juiste moment is?”, vraagt Thomas aan
zijn docente, vlak voor de wekelijkse paardrijles van start gaat. Zijn stem
klinkt gespannen en enthousiast. “Waarvoor?” vraagt zij hem verbaasd. “Om
verkering te vragen!”. Hij roept het bijna uit. De nervositeit kriebelt van
zijn tenen tot aan zijn kruin en de vlinders dwarrelen opgewonden door zijn
buik. Al een tijdje vindt Thomas een meisje uit het groepje waarmee hij
paardrijdt leuk. Héél erg leuk. Zó leuk, dat hij het wel van de daken zou willen
schreeuwen.
Dat doet hij dan ook, nou ja, bijna dan; joelend komt hij even
later op me afgerend. “Ik heb verkering mama!” Hij straalt en fladdert
uitgelaten met zijn armen op en neer. Na mij het heuglijke nieuws te hebben verteld
moet íedereen het weten; het
barpersoneel, de overige ruiters, alle instructrices én natuurlijk de
vrijwilligers die er zijn om de kinderen extra hulp en begeleiding te bieden
tijdens het paardrijden. Zonder enige gêne, vol van blijdschap en ápetrots zegt
Thomas tegen elk persoon die hij die middag tegenkomt dat hij een vriendinnetje
heeft. Want inderdaad: ze heeft ja gezegd. Ze wist niet zo goed wat verkering
precies was, maar dat gold eigenlijk net zo hard voor Thomas. Verkering is voor
hem een term die hoort bij kriebels-in-je-buik en ik-vind-je-lief. Zonder
verdere verwachtingen, plannen of ideeën. Echte kalverliefde; zo mooi, puur en
simpel moet het ooit bedoeld zijn, denk ik mijmerend.
Terwijl in mijn hoofd vervolgens de radertjes alweer op volle
toeren draaien en ik me zorgen maak over het feit dat Thomas in verband met
onze verhuizing na dit seizoen zal stoppen met rijden bij deze manege en dus
zijn vriendinnetje zal moeten gaan missen, geniet híj volop van dit magische
moment: zijn allereerste verliefdheid. In piekergedachten verzonken kijk ik naar
mijn prachtige, gelukkige mannetje en zie ik hoe intens blij hij is. Terplekke
besluit ik hem te volgen en te proberen me net als hij gewoonweg te richten op de
schoonheid en het fijne gevoel van het hier en nu.
“Wat ben ik trots op je dat je helemaal zelf verkering hebt
gevraagd”, zeg ik hem. En meteen daarachteraan vraag ik: “hoe heet je lieve
vriendinnetje eigenlijk”? Thomas moet een beetje lachen, want oeps… dát is hij door
alle spanning plotsklaps helemaal vergeten. Samen lopen we vlug naar zijn
verkering toe, Thomas huppelend naast me, zodat hij voordat de les begint nog even
gauw kan navragen wat haar naam ook alweer was. Want daarvoor lijkt het nu toch
écht wel het juiste moment 😉…
Reacties
Een reactie posten