Strandjutten

“Zal het echt wel goed gaan?” Voor de tiende keer achtereen stel ik dezelfde vraag aan manlief. Hij rolt met zijn ogen. Het antwoord weet ik natuurlijk al lang, maar ik zoek naarstig naar een beetje bevestiging. We zijn op vakantie in Zeeland en de kinderen gaan strandjutten met een boswachter (nee, die is niet verdwaald, maar kennelijk toe aan wat zand tussen de tenen na al die tijd omringd te zijn geweest door bomen) en iemand van het animatieteam van onze camping. Genoeg begeleiding, dus ongetwijfeld zal het goed gaan en zullen ze het heel leuk hebben. De kloek in mij heeft het echter maar moeilijk.

Uiteraard heeft mijn innerlijke kloek uitgebreid navraag gedaan of de kinderen echt wel veilig zonder één van ons met deze activiteit mee konden gaan doen. En, ik durf het bijna niet te zeggen, maar deze kloek liet zelfs manlief nog een keer hetzelfde vragen, op een ander moment. Daarna volgden een avond vol gepieker en een nachtelijke droom over hoge golven en een strand vol verdwaalde kleuters. Tot slot besloot ik de kloek bewust te gaan negeren en maakte ik de keuze níet mee te gaan, maar te vertrouwen op wat me gezegd was: het strandjutten is een leuke activiteit die ook geschikt is voor jonge kinderen, want begeleiding is ruim voldoende aanwezig.

De kinderen vermaken zich immers al de hele vakantie opperbest met allerhande activiteiten van het animatieteam. In de ochtend springen ze joelend in een treintje waarna ze uitstappen bij de knutselclub. In de middag zijn ze ineens langer dan een uur weg om te oefenen voor een musical, die later deze week zal worden opgevoerd. En er zijn ook nog eens twee grote speeltuinen, waar ze de hele dag door gretig gebruik van maken. In de avond wagen ze een dansje in de kinderdisco en nagenietend vallen ze -telkens weer veel te laat- als een blok in slaap.
 
Eerlijk gezegd weet ik niet wat me overkomt. Er gaat er een wereld voor me open: wat een tijd voor mezelf ineens! Ik heb al twee tijdschriften en bijna een heel boek gelezen. Wennen is het wel, maar ik kan dit met recht een ontspannen vakantie noemen. Misschien zelfs een beetje therapeutisch, met al dat loslaten wat ik en mijn innerlijke kloek moeten doen. Over een uurtje zijn mijn kleine strandjutters er weer. Ik kijk nu al naar uit naar hun ziltige haren en zanderige voeten. Maar eerst nog even tijd voor mezelf. Wie weet lukt het zelfs om mijn boek echt helemaal uit te lezen.

 
P.S. Natuurlijk hadden de kinderen het geweldig gehad, en werden ze zonder kwallenbeten en kleerscheuren veilig teruggebracht, exact op de afgesproken tijd. Zie hierboven een selectie van hun prachtige vondsten!

Reacties

Een reactie posten

Best gelezen berichten